Μάταια η κοινωνία προσπαθεί να αναλύσει τη δολοφονία των νέων κυνηγών στο Αγρίνιο. Μάταια, γιατί ερμηνεύει το γεγονός μέσα στα όρια μιας λογικής που εξακολουθεί να δοκιμάζεται χρόνια τώρα έξω από την πόρτα μας.

Αυτός που σκότωσε είναι αποκλεισμένος από την υπόλοιπη κοινωνία, τα φέρνει δύσκολα οικονομικά και πρώτα απ' όλα κατοικεί στη μόνη πατρίδα που τον περιέχει, το λιβάδι του. Πρόκειται για τόπο συνήθως νοικιασμένο που δίνει στον αγρότη - κτηνοτρόφο την ψευδαίσθηση της ιδιοκτησίας. Αρχηγός και αφέντης σ' αυτή την παραδοσιακά πατριαρχική οικογένεια είναι ο πατέρας, που σύμφωνα με τις δηλώσεις των γειτόνων είναι άνθρωπος σκληρός και δημιουργεί συχνά επεισόδια. Ο γιος ζει στη σκιά του γέρου, υποτελής θαυμαστής, χωρίς να έχει δικαίωμα λόγου. Η μόνη φορά που ο πατέρας τού δίνει το δικαίωμα να μιλήσει είναι στη φάση της εμπλοκής με τους κυνηγούς. Νιώθει, ο γιος, πως έχει χρέος ν' απαντήσει στις ύβρεις και να ξεπλύνει με τον απόλυτο τρόπο της υπεράσπισης της ράτσας του την ταπείνωση που υποτίθεται ότι υφίσταται ο πατέρας. Σ' αυτή την αποκλεισμένη κοινωνία, έχει μάθει να προσλαμβάνει το νόμο μόνο «ως επιβράβευση της πανουργίας», που λέει κι ο σοφός, κι έτσι δίνει τη χαριστική βολή στα θύματά του, πιστεύοντας αφελώς πως θα καλύψει κατ' αυτόν τον τρόπο τα ίχνη του.

Πρόκειται για έγκλημα ατόφιου θυμού, που ωστόσο βαραίνει, εκτός από τους θύτες, και την ίδια την πολιτεία. Την πολιτεία που χρόνια τώρα σκεπάζει με τη λησμονιά τον μη αστικό πληθυσμό, αφήνοντας τις «τοπικές κοινωνίες» στη μοίρα τους, χωρίς ουσιαστική εκπαίδευση και μακριά από την πολιτισμική εξέλιξη.