Με την ευκαιρία της νέας εκλογής προέδρου στο Συνασπισμό, οι εκπρόσωποι της απρόσωπης Αριστεράς δεν έχασαν την ευκαιρία να επιδοθούν σε μια ακόμα επίδειξη αντικομμουνισμού. Είναι η ώρα για την Αριστερά, αν επιθυμεί να επιβιώσει, να δείξει καθαρά το στόχο της, που δεν είναι άλλος από το ΚΚΕ. Μόνον έτσι το θέαμα θα συνεχίσει να την προβάλλει, μόνο έτσι θα απολαμβάνει μέσω της ευτέλειας των δημοσκοπήσεων την αφηρημένη άνοδό της μέσα σ' ένα σύστημα που καταρρέει και δεν ξέρει από πού να πιαστεί.

Είναι μεγάλη ευκαιρία για τους εν λόγω Αριστερούς να ξεπεράσουν επιτέλους - χωρίς να χάσουν το στόχο - το οιδιπόδειο με το Κομμουνιστικό Κόμμα, να ενηλικιωθούν και να συνεχίσουν απρόσκοπτα στο δρόμο της κοινωνικής καταξίωσης, απολαμβάνοντας χωρίς ενοχές τα σουξέ τους, που έτσι κι αλλιώς ακούγονται παντού. Η ευκαιρία αυτή δίνεται επίσης και σε όλους τους καλοπροαίρετα κολλημένους στην ιδέα της ενότητας του κινήματος. Χάρη σ' αυτήν τη σωτήρια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε Αριστερούς και Κομμουνιστές, οι τρυφεροί συνοδοιπόροι μπορούν, ανάλογα πάντα με τις ανάγκες τους, να διαλέξουν τι τους εκφράζει αποφεύγοντας έναν ακόμα ψυχοφθόρο συμβιβασμό.

Η γραμμή αυτή πάντα υπήρχε, αλλά ανομολόγητες φιλοδοξίες και προσωπικά λάθη την έσβηναν, με αποτέλεσμα να εμφανίζεται μετά από λίγο καιρό ακόμα πιο έντονη. Η γραμμή αυτή ήταν γέννημα του ενστίκτου των λαϊκών αγωνιστών, η νόμιμη άμυνά τους, το σήμα και η αξιοπρέπειά τους. Για πρώτη φορά από τα χρόνια της μεταπολίτευσης τίθεται ένα ερώτημα που από μόνο του καταστρέφει τη γενικευμένη ψευδαίσθηση ότι όλοι λειτουργούμε σαν ένας συρφετός και μας υποχρεώνει να εξετάσουμε το ερώτημα κάτω από το φως της πραγματικότητας: Κομμουνισμός ή Αριστερά, αυτό και τίποτ' άλλο.