Οσοι έχουν εναποθέσει το «είναι» τους σε θαύματα μπορούν να στοιχηθούν κάτω από την πλαστική ρομφαία των μεγαλοδημοσιογράφων ελπίζοντας σε μιαν άλλη ζωή. Επιλέγουν να περπατούν στο αμφίβολο μονοπάτι των δημοσκοπήσεων που βγάζει κατευθείαν στο κοιμητήριο της αρεσκείας τους. Ετσι ο κάθε Πάπας της Ενημέρωσης νομιμοποιείται να πιστεύει πως ο πολίτης, πριν από οποιαδήποτε ενέργεια, πρέπει να περνά από δική του ακρόαση. Εχοντας ανέβει στα κεφάλια των αφεντικών τους, οι μεγαλοσχήμονες δημοσιογράφοι προσποιούνται, όπως οι μαϊμούδες, πως είναι τα αφεντικά και έχουν αντικαταστήσει το φόβο του θεού με αυτόν της εξουσίας. Οσο πιο βαθιά τους βλέπουμε να μπαίνουν στους κόλπους της, τόσο τρέμουν σαν τα φύλλα, τρέμουν τον ίσκιο τους.

Από τον ουρανό ίσαμε τη γη όλοι μας ζούμε σ' αυτό τον καταναγκασμό απ' όσους διαμορφώνουν την πραγματικότητα. Κι ο πολίτης, που τους φιλοξενεί στο σπίτι του, παρασύρεται και ταυτίζεται μαζί τους, παραμυθιάζεται πως μετέχει κι αυτός στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης. Η πιο εύκολη και φτηνή επινόηση των τελευταίων τουλάχιστον αιώνων είναι η κοινή γνώμη. Η παρουσία της ανήκει στη δικαιοδοσία μιας κάστας που διαστρέφει το καθετί στο πέρασμά της ανάλογα με το συμφέρον της.

Είναι βέβαιο πως μας θεωρούν εύκολους, όπως πιστεύει ο κάθε ανόητος πως είναι πιο έξυπνος από τον συνάνθρωπό του, και εδώ αρχίζουν δίχως να το καταλάβουν να σκάβουν το λάκκο τους. Η άνεσή τους και οι ψευδολογίες τους πυροδότησαν έναν κοινωνικό πόλεμο. Τώρα, μετρώντας τις δυνάμεις τους, ανακαλύπτουν πως δεν έχουν κανέναν μαζί τους, ξεπέρασαν κάθε όριο και έφτασε η ώρα να συμμορφωθούν.