«Δημοσιεύθηκε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του Ν. Μαραντζίδη στην εφημερίδα "Le Μonde" (...) σημειώνει ότι «η Ελλάδα είναι η τελευταία ευρωπαϊκή χώρα όπου οι αξίες τύπου "λαϊκής δημοκρατίας" διαπερνούν τον δημόσιο λόγο, κυρίως αυτόν των διανοουμένων και των μέσων ενημέρωσης» (...) με προβλημάτισε η επισήμανσή του ότι «η κουλτούρα μιας βίας που αποκαλείται "πολιτική" επιτρέπει σε ένα ιδεολογικό ρεύμα να επιβάλλει την κυριαρχία του» (...) είναι ένας πραγματικός κίνδυνος για τη δημοκρατία μας. Κάποιοι άνθρωποι, υπονοεί ο Μαραντζίδης, με συγκεκριμένες ιδεολογικές απόψεις χρησιμοποιούν την «πολιτική βία» για να οικοδομήσουν μια εκβιαστική ηγεμονία στην ελληνική κοινωνία (...) το κάνουν επειδή αισθάνονται ότι οι απόψεις τους δεν μπορούν να εισακουστούν διαφορετικά; (...) όσο ευρύτερη γίνεται η κοινωνική και ιδεολογική συνοχή μιας κοινωνίας, τόσο πιο αποκλεισμένες αισθάνονται οι μειοψηφίες που την αμφισβητούν (...) τη στιγμή που το ελληνικό πολιτικό σύστημα έχει κατακτήσει μια ευρεία, σταθερή και ομοιογενή κοινωνική βάση, υφίσταται την πιο βίαιη αμφισβήτησή του (...) η απάντηση (...) θα προσδιορίσει την ποσολογία μεταξύ καταστολής, ανοχής και ενσωμάτωσης που χρειάζεται να επιστρατεύσει η ελληνική πολιτεία για να προστατεύσει τον εαυτό της» (ο Γ. Πρετεντέρης στο ΒΗΜΑ).

«Η ελληνική αριστερά έχοντας πικρή πείρα απο τη δράση των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους εναντίον της σε παλαιότερες περιόδους και κυρίως ιδεολογικοποιώντας αυτήν την πείρα, δυσπιστεί σε όλες τις προτάσεις που περιλαμβάνουν άμεσα μέτρα καταστολής του εγκλήματος. Φοβάται ότι αυτά μπορεί να οδηγήσουν σε ένα γενικό περιορισμό των ελευθεριών. Ομως, αυτός ο φόβος στη σημερινή Ελλάδα της Σταθερής Δημοκρατίας δεν έχει βάση. Ακόμα και τα ιστορικά τραύματα κάποτε κλείνουν. Η ενασχόληση με τα αίτια της εγκληματικότητας δεν πρέπει να αποτελεί πρόσχημα για την αποφυγή της - εδώ και τώρα - αντιμετώπισης του εγκλήματος» (ο Γ. Καρυπίδης στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ).