«Ακόμη και τα πιο απλά μέτρα, όπως να πλένουν τα παιδιά τα χέρια τους σε κάθε διάλειμμα, δεν μπορούν να εφαρμοστούν αφού δεν υπάρχουν παρά λίγες βρύσες στα σχολεία - κι αυτές συνήθως χωρίς σαπούνι. Ούτε ο καθαρισμός και η απολύμανση των θρανίων σε κάθε διάλειμμα μπορεί να γίνει, αφού δεν επαρκούν οι καθαρίστριες. Οσο για τα πιο σύνθετα μέτρα, όπως οι ολιγομελείς τάξεις, για να μη μεταδίδεται εύκολα ο ιός, μάλλον στο αντίθετο καταλήγουμε: η έλλειψη δασκάλων και καθηγητών οδηγεί στη λειτουργία τμημάτων των 30 ή και 40 μαθητών. Και βέβαια ούτε λόγος για τον ορισμό "συντονιστών γρίπης" που θα δίνουν οδηγίες και θα προλαβαίνουν την επέκτασή της στα σχολεία» (από το κύριο άρθρο στα ΝΕΑ).

«Να ξεκαθαριστεί ότι η παρούσα κρίση ούτε απλή είναι, ούτε συνηθισμένη (...) για την αντιμετώπισή της η ελληνική πολιτική (...) κινείται εντός συγκεκριμένων ορίων και ακόμη περισσοτέρων περιορισμών (...) Οι κρατικές δαπάνες είναι απαραίτητο να ελεγχθούν από την αρχή, η κατανάλωση του Δημοσίου να αγγίξει οριακά επίπεδα και οι όποιοι διαθέσιμοι πόροι να κατευθυνθούν σε σκοπούς επενδυτικούς που διεγείρουν τους μηχανισμούς της ανάπτυξης. Η φορολογική επέμβαση δεν μπορεί να στραφεί κατά πάντων και κυρίως δεν πρέπει στις παρούσες δύσκολες συνθήκες να κλονίσει ακόμη περισσότερο τις ήδη δοκιμαζόμενες επιχειρήσεις. Η αναζήτηση των πρόσθετων εσόδων είναι απαραίτητο να στοχεύσει στην περιουσία και στην παραοικονομία, δηλαδή σε ζώνες παραγωγικά αδρανείς ή φορολογικά απρόσιτες. Επίσης, η γενική αρχή όλα τα εισοδήματα στη φορολογική κλίμακα δεν μπορεί να έχει απόλυτη εφαρμογή. Οι τόκοι των καταθέσεων, για παράδειγμα, δεν μπορούν να υπερφορολογηθούν, γιατί απλούστατα οι καταθέσεις θα διαφύγουν στο εξωτερικό, με συνέπεια το τραπεζικό σύστημα να απολέσει κεφάλαια και να οδηγηθεί σε ακόμη πιο σκληρή υποχρηματοδότηση της οικονομίας (...) οι τράπεζες δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται στην παρούσα συγκυρία ως εχθροί, αλλά ως υποβοηθητικοί μηχανισμοί εκτόνωσης της κρίσης (...) η επερχόμενη κυβέρνηση οφείλει να σταθμίσει πολλά και κυρίως να στοχεύσει σε κινητοποίηση των πραγματικών παραγωγών, να επιδιώξει συμφωνίες και συμμαχίες με τις δημιουργικές δυνάμεις του τόπου, ώστε η χώρα να έχει ευκαιρία και χρόνο για την ανασύνταξή της» (ο Α Καρακούσης στο ΒΗΜΑ).