«Καπνίζει, βήχει, αναπνέει με δυσκολία και μονολογεί: "Τελικά αν αυτό συνεχιστεί σκέπτομαι πολύ σοβαρά ότι θα πρέπει... ν' αλλάξω μάρκα". Και πιο κάτω: "Ποτέ δεν χρειάστηκα τα τσιγάρα περισσότερο στη ζωή μου απ' ό,τι τη στιγμή που έμαθα ότι πεθαίνω απ' αυτά". Πληροφορούμενος ύστερα από ιατρικές εξετάσεις ότι έχει καρκίνο του πνεύμονα, ένας 70χρονος μανιώδης καπνιστής αναπολεί τη ζωή του (...) Θυμάται τα παιδικά του χρόνια και τη λαθραία απόλαυση του τσιγάρου, την αδυναμία του στην καπνίστρια μητέρα του, την ψυχρή απόσταση που τον χώριζε από τον ερωτύλο κι επίσης καπνιστή πατέρα του (και οι δύο "έφυγαν" σχετικά νωρίς εξαιτίας της βλαβερής αυτής συνήθειας). Τα πρώτα του ερωτικά βήματα, τη σχέση με τη γυναίκα του, το θάνατο του αλκοολικού μικρότερου κι αγαπημένου αδελφού του, το κακό μαντάτο της ασθένειάς του (...) "Κάπνιζες δύο πακέτα τη μέρα τα τελευταία πενήντα χρόνια. Τι περίμενες;" του λέει θυμωμένα ένας γιατρός. Αλλά εκείνος, που δεν... μπορούσε να κάνει αλλιώς, σκέφτεται με αγωνιώδη χαρά ύστερα από σχετική εγχείρηση πως έχει τουλάχιστον δύο χρόνια ζωής μπροστά του» («το τελευταίο τσιγάρο» (του Σάιμον Γκρέι) /στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

«Στην έκτη τάξη του δημοτικού, κάθε φορά που πήγαινε στο σχολείο με τον "Φύλακα στη σίκαλη" παραμάσχαλα, ο διευθυντής τον απειλούσε με αποβολή. Ισως επειδή είχε μέσα τόσες πολλές φορές τη λέξη "γαμημένος". Μα η δασκάλα του ήταν καλή. Αφηνε τον Γκρεγκ Πάλαστ να έχει το βιβλίο πάνω στο θρανίο του, αρκεί να το είχε πάντα σκεπασμένο με ένα καφετί περιτύλιγμα. Η δασκάλα του ήθελε να τον σώσει από τον κόσμο των διευθυντών, από αυτούς τους ανθρώπους που εκπαιδεύουν τα παιδιά να υπακούουν ηλιθίους και που τα βάζουν στον κόσμο του φόβου και της τιμωρίας των μεγάλων (...) Πενήντα χρόνια από τότε που τύλιξε το βιβλίο του Σάλιντζερ με εκείνο το καφετί περιτύλιγμα, ο Γκρεγκ Πάλαστ είπε να το διαβάσει στα παιδιά του. Μα δεν τα κατάφερε. Το 1956, όταν γράφτηκε το βιβλίο, εξηγεί ο δημοσιογράφος, ξέραμε πως ο κόσμος δεν μπορούσε παρά να πάει καλύτερα. Κατόπιν τσακιστήκαμε στον γκρεμό. Και να 'μαστε σήμερα, χωρισμένοι σε τρομοκρατημένους και πλεονέκτες, κλείνουμε τα αυτιά στους προφήτες και υποκλινόμαστε σε παλιάτσους» (ο Ρ. Βρανάς στα ΝΕΑ).