«"Η μόνη αποτελεσματική θεραπεία που έχει απομείνει είναι ο αποπληθωρισμός" ήταν η φράση που χρησιμοποίησε ο διευθύνων σύμβουλος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Ντομινίκ Στρος (...) Η πραγματική οικονομία λειτουργεί πανάκριβα, άρα αναποτελεσματικά, δηλαδή μη ανταγωνιστικά (...) Αυτό θα ανατρέψει τώρα ο αποπληθωρισμός. Κάθε συντελεστής κόστους θα πρέπει να μειώσει τις απαιτήσεις του. Το κράτος, οι ενδιάμεσοι επαγγελματίες, οι μισθωτοί και βεβαίως οι επιχειρηματίες» (ο Μπ. Παπαδημητρίου στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

Οτι όλοι θα μειώσουν τις απαιτήσεις τους είναι ένα παραμύθι. Ισα ίσα, για να αυξηθούν τα καπιταλιστικά κέρδη, για να ανέβει το επίπεδο ανταγωνισμού μεταξύ των καπιταλιστών, εξαναγκάζουν και με κυβερνητική παρέμβαση τους εργάτες να δεχτούν κι άλλη μείωση μισθών, τον μόνο τρόπο για να αυξηθούν τα κέρδη. Ηδη όμως ο μισθός του εργάτη δεν του φτάνει για να αναπληρώσει την εργατική του δύναμη ώστε να πάει και την άλλη μέρα στη δουλειά και να διατηρήσει ένα σχετικά ανθρώπινο επίπεδο ζωής. Το σπρώξιμο των εργατών στην εξαθλίωση δεν είναι πρόβλημα για τους καπιταλιστές, έχουν μεγάλη στρατιά ανέργων για εφεδρεία. Λένε πως με τη μείωση μισθών θα έχουμε φτηνότερα προϊόντα. Κι αυτό παραμύθι είναι. Από το σταθεροποιητικό πρόγραμμα του 1985 μέχρι σήμερα οι τιμές στα προϊόντα αυξάνονται διαρκώς παρότι το ένα πάγωμα μισθών διαδέχεται το άλλο. Το κέρδος οι καπιταλιστές το βγάζουν από την εκμετάλλευση ζωντανής εργατικής δύναμης. Αυτήν θέλουν ακόμα πιο φτηνή, έτσι εξασφαλίζουν ανταγωνιστικότητα. Για να το πετύχουν αυτό δε φτάνει ένα πρόσκαιρο πάγωμα μισθών. Γι' αυτό έχουν βάλει στο στόχαστρο το σύνολο των ρυθμίσεων που επιτρέπουν στην εργατική τάξη με συλλογικό τρόπο να διαπραγματεύεται με τους καπιταλιστές. Χαρακτηριστικό το σχόλιο στον χτεσινό «Ριζοσπάστη»:

«Τι σημαίνει στην πράξη αποπληθωρισμός; Οτι οι μισθοί, σε όλο το φάσμα της οικονομίας, στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, θα πρέπει να υποχωρήσουν τόσο πολύ, ώστε η Ελλάδα να φτάσει σε αρνητικό πληθωρισμό! Αυτό απλά σημαίνει όχι μόνον απώλεια του 13ου και 14ου μισθού στο δημόσιο, αλλά και στον ιδιωτικό και όχι μόνο (...) Η "πρόταση" αυτή ενσωματώνει όλα τα αιτήματα της άρχουσας τάξης, όπως η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και του κατώτατου μισθού, η κατάργηση του ορίου των απολύσεων, η επέκταση των ελαστικών σχέσεων απασχόλησης. Και εννοείται ότι οι πολιτικές αυτές δε θα εφαρμοστούν για ένα ή δύο χρόνια, αλλά σε βάθος χρόνου, με στόχο να γίνει φθηνότερη για το κεφάλαιο η εργατική δύναμη» (το σχόλιο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).