«Αν η Ευρωπαϊκή Ενωση επιθυμεί να πάρει η κυβέρνηση πίσω το νόμο για το βασικό μέτοχο, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μπορεί να την πιέσει αποτελεσματικά να το πράξει. Εκείνη κρατάει το μαχαίρι, εκείνη και το πεπόνι. Αυτό που μου είναι εντελώς αδιανόητο είναι το ύφος με το οποίο απευθύνεται ένας γενικός διευθυντής της κοινοτικής γραφειοκρατίας προς μια κυβέρνηση χώρας-μέλους» (ο Μ. Κοττάκης στην «ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ»).

«Η κυβέρνηση του Γκέρχαρντ Σρέντερ έχει αναβιώσει την "αριστερίστικη" ορολογία και μιλώντας για "ταξική πάλη" καταφέρεται εναντίον του "αχαλίνωτου καπιταλισμού" και των εταιρειών που μεταφέρουν τις δραστηριότητές τους ανά τον κόσμο κλείνοντας τα εργοστάσιά τους στη Γερμανία όποτε μπορούν να εξασφαλίσουν χαμηλότερο εργατικό κόστος σε κάποια άλλη χώρα (...) Ο επικεφαλής της Γερμανικής Ενωσης Εργοδοτών Ντίτερ Χουντ τόνισε ότι η έκκληση για μποϊκοτάζ των προϊόντων συγκεκριμένων εταιρειών είναι ανεύθυνη (...) Ο Γερμανικός Εμπορικός Σύλλογος δε φάνηκε να δίνει ιδιαίτερη βάση στις επιθέσεις αυτές. Αποκαλώντας τες "χάσιμο χρόνου" ανακοίνωσε πως πρόκειται για καθυστερημένη απόπειρα των σοσιαλδημοκρατών να κερδίσουν πόντους εν όψει των εκλογών» (το ρεπορτάζ στα «ΝΕΑ»).

«Ο Στάλιν βλέποντας τα όριά του καθώς προχωρούσε ο πόλεμος, διάλεξε να στηριχτεί περισσότερο στην κρίση των έμπιστων αξιωματικών του. Αντίθετα ο Χίτλερ, πεπεισμένος για τη στρατιωτική του ευφυία όλο και περισσότερο αναμειγνύονταν στη λήψη στρατηγικών αποφάσεων» («επιστημονική ανάλυση» 849 σελίδων με τίτλο «Οι δικτάτορες» από τον Ρίτσαρντ Οβερι / «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»).