«Σήμερα όποιος ανταγωνίζεται το Χόλυγουντ παίζει με τους όρους των βιομηχανικών κολοσσών και δεν μπορεί παρά να αντιγράφει τόσο τις μορφές όσο και το περιεχόμενο του αμερικανικού σινεμά. Ο πολιτισμός γίνεται κι αυτός ένα πεδίο άσκησης του εμπορικού ανταγωνισμού. Μ' άλλα λόγια ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος όπως διαπιστώνει κανείς παρακολουθώντας τα νέα απ' τις Κάννες υποδύεται τον αμερικάνικο για να μην χρεοκοπήσει. Στο βωμό όμως της οικονομίας θυσιάζει - όπως τόσοι άλλοι - την ψυχή του, ήτοι την πολιτισμική του ιδιαιτερότητα» (ο Μ. Ανδριωτάκης στην «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ»).

«Ούτε ο Κινέζος της αγοράς, ούτε ο Αλβανός του χωραφιού, ούτε ο μικρομεσαίος Ελληνας του μαγαζιού. Κανείς δεν είναι αντίπαλος και εχθρός. Απλώς σαν συγκρουόμενα αυτοκινητάκια κοπανάει ο ένας τον άλλον στη μονοπωλιακή φάκα» (ο Δ. Δανίκας στα «ΝΕΑ»).

«Εμείς που ακουμπήσαμε τις ψυχές μας στις πιστωτικές μας κάρτες, που πέραν απ' τον ορίζοντα της τηλεόρασής μας δε βλέπουμε παρά τη διαφήμιση της σκλαβιάς μας, εμείς είμαστε που έχουμε σκύψει το κεφάλι να του κάνει πλύση εγκεφάλου ο αγάς, όχι για να αγιάσουμε, αλλά για να επιζήσουμε. Μια ζωή μες στην ντροπή μην ενοχλούμε (τα επιτόκιά τους), μην ενοχλούμε τους μπιστικούς τους όταν μας βρίζουν, μην ενοχλούμε την Οικονομία - αυτήν ντε που δε μας "αντέχει"- κι αντέχει τα δισεκατομμύρια των κερδών που θα πάρουν μαζί τους στον άλλο κόσμο οι προσεχώς πεθαμένοι. Εχουμε τρελαθεί ή μας έχει αποβλακώσει το θράσος τους;» (ο Στάθης στην «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ»).