«Χρειάζεται μεγάλη δόση ανοησίας για να γιορτάζουν ένα καταστροφικό γεγονός, όπως ένας εμφύλιος πόλεμος, όχι αυτοί που τον κέρδισαν, αλλά αυτοί που τον έχασαν! (...) αν αυτοί γιορτάζουν το λάθος τους, αυτό σημαίνει ότι αναγνωρίζουν στους άλλους το δικαίωμα να γιορτάσουν το σωστό (...) και αν είναι να θυμόμαστε, το δικαίωμα στη μνήμη το έχουν κατ' αρχάς αυτοί που πολέμησαν για να σώσουν τον τόπο τους, που νίκησαν και που δικαιώθηκαν από την Ιστορία» (ο Ι. Κ. Πρετεντέρης στο ΒΗΜΑ).

«Δυστυχώς στο ΚΚΕ δεν έλαβαν τα μηνύματα της εποχής και οργάνωσαν μια "γιορτή μίσους" στο Γράμμο - Βίτσι. Ο γραμματέας της Νομαρχιακής Επιτροπής Ιωαννίνων χαρακτήρισε τον εμφύλιο στον οποίο μετείχε ο Δημοκρατικός Στρατός "δίκαιο ταξικό αγώνα" και την ένοπλη πάλη "αποτέλεσμα της κρατικής βίας και τρομοκρατίας". Αμετανόητος ο άνθρωπος» (ο Μανώλης Κοττάκης στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ).

«Η όμορφη 15χρονη Αμπίρ Κασίμ Χαμζά είχε παραπονεθεί στη μητέρα της ότι στο σημείο ελέγχου που καθημερινά ήταν υποχρεωμένη να διασχίζει, οι Αμερικανοί στρατιώτες την παρενοχλούσαν. Στις 11 Μαρτίου η Αμπίρ Κασίμ Χαμζά βιάστηκε και δολοφονήθηκε, ενώ οι γονείς και η αδελφή της, που ήταν παρόντες, εκτελέστηκαν (...) τα πτώματα μεταφέρθηκαν στο νεκροτομείο της Μαχμουντίγια στις 12 Μαρτίου. Την επομένη, ένας άνδρας που δήλωσε ότι είναι συγγενής παρουσιάστηκε και πήρε τις σορούς για να τις θάψει. Μια ώρα μετά εμφανίστηκαν Αμερικανοί στρατιώτες και ζητούσαν τα πτώματα, ενώ στη συνέχεια σάρωσαν την περιοχή αναζητώντας τον τόπο της κηδείας. Δεν τον βρήκαν. Τώρα οι συγγενείς έδωσαν το πράσινο φως για την εκταφή και την ιατροδικαστική εξέταση» (το ρεπορτάζ στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).