«Λυπάμαι αλλά αυτό είναι το Πολυτεχνείο τριάντα χρόνια μετά το Πολυτεχνείο. Μερικές εκατοντάδες τύποι έτοιμοι να τα κάνουν κεραμιδαριό χωρίς λόγο και αιτία. Κάτι κομματικά απομεινάρια που ούτως ή άλλως πηγαινοέρχονται πέντε - έξι φορές την εβδομάδα απο τα Προπύλαια στην αμερικανική πρεσβεία (...) η αλήθεια είναι ότι σήμερα δε γιορτάζουμε τίποτα (...) "ο εορτασμός του Πολυτεχνείου" δεν είναι παρά άλλη μια αφορμή για να χάνουν μάθημα στα σχολεία» ( το κλάμα του jpretenteris@dolnet.gr / «ΤΟ ΒΗΜΑ»).

«Η καταθλιπτική οργανωτική επικράτηση της ΚΝΕ είναι εμφανής όχι μόνο στα τραπεζάκια αλλά και στους ήχους και τη μουσική, την αισθητική του εορτασμού (...) το παιχνίδι "κλέφτες κι αστυνόμοι", αναρχικοί και ΚΝίτες είναι ένα μονότονο θέαμα (...) δε δρουν εν κενώ οι "διμοιρίες" της ΚΝΕ. Είχε προηγηθεί η συνεννόηση των κομματικών δυνάμεών της με τον υπουργό Δημόσιας Τάξης Β. Πολύδωρα. Και χθες η διαδρομή που ακολουθεί η πορεία γέμισε με τα εκλογικά λάβαρα του ΚΚΕ (...) το τριήμερο του Πολυτεχνείου ζούμε σε μικρογραφία τον αρνητικό συσχετισμό που καταδυναστεύει τη μικρή κοινότητα των οργανωμένων αριστερών (...) πόσο διαφορετική θα ήταν η σημερινή πορεία (...) αν η πορεία μπορούσε να είναι μια πλουραλιστική αγωνιστική διοργάνωση σαν το Κοινωνικό Φόρουμ;» (η θλίψη του Νίκου Φίλη στην «ΑΥΓΗ», καθώς προαναγγέλλει τη θλίψη του Αλαβάνου χτες στη Βουλή).

«Πόσο πρέπει να ενοχλεί κατά βάθος αυτή η ρημάδα η ανάμνηση του Πολυτεχνείου για να εμπνέει διαρκώς το ίδιο κατηγορητήριο;» (η Αννα Δαμιανίδη στα «ΝΕΑ»).