«Περίπου 1 εκατομμύριο Ελληνες και αλλοδαποί εργαζόμενοι είναι ανασφάλιστοι, ενώ η πλειονότητα των ασφαλισμένων ασφαλίζεται κατά μέσο όρο με 17 ημερομίσθια τον μήνα αντί για 25. Το 90% των πολυκαταστημάτων, των σούπερ μάρκετ και των τραπεζών δεν πληρώνει υπερωρίες, οι εργαζόμενοι μερικής 4ωρης απασχόλησης το Σάββατο και την Κυριακή απασχολούνται ακόμη και 12 ώρες χωρίς να πληρώνονται υπερωρίες, ενώ οι μερικώς απασχολούμενοι μόνο στα σούπερ μάρκετ φτάνουν το 60% (...) εκτιμάται ότι το 50% των εργαζομένων κερδίζει λιγότερα από 800 ευρώ μηνιαίως, ενώ περίπου 1.800.000 μισθωτοί στον ιδιωτικό τομέα αμείβονται μηνιαίως με λιγότερα από 1.000 ευρώ» (τα στοιχεία στα «ΝΕΑ»).

«Δε θα εθεωρείτο έκπληξη μια τρομοκρατική επίθεση εναντίον αστυνομικού στόχου στη συγκεκριμένη συγκυρία (...) για τη νέα γενιά τρομοκρατών η αστυνομία δείχνει να είναι ο "επίμονος στόχος"» (η προαναγγελία στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»).

«Δεν ξέρω για εσάς αλλά εγώ το ομολογώ. Μετά τις τελευταίες αποκαλύψεις για την πολιτική τρικυμία του 1989 αισθάνομαι ένας βλάκας και μισός. Εκείνοι βουτηγμένοι στον πολτό, εμείς με θεωρητικό αέρα κοπανιστό. Εκείνοι για τα φράγκα και την εξουσία, εμείς για τη δικαιοσύνη και την ουτοπία. Εκείνοι με βαλίτσες και επιταγές, εμείς με όνειρα και ηθικές κραυγές. Εκείνοι με συμφέροντα και δόλιες συναλλαγές, εμείς με το μέτωπο καθαρό και στόχο λαϊκό. Μας πώς μπορούν δύο κόσμοι τόσο διαφορετικοί να καθίσουν γύρω από ένα τραπέζι και να μοιραστούν μισή φέτα καθαρό ψωμί; Πώς; Εμείς οι αριστεροί, μονίμως αθώοι, αφελείς, τυφλοί. Να σώσουμε του πολιτικού κόσμου την τιμή. Να βγάλουμε τα κάστανα από τη φωτιά. Με εγχειρίδια ιδεολογικά να καθαρίσουμε τα δικά τους σκατά. Οι σφουγγαρίστρες της διαπλοκής. Με άλλα λόγια, σύντροφοι και κερατάδες και δαρμένοι. Γιατί εκτός από τον Μαρξ υπάρχει και ο λαός που λέει "όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα των τρώνε οι κότες"» (ο Δ. Δανίκας στα «ΝΕΑ»).