«Να πώς αισθάνομαι: Αν ξαναγύρναγε ο χρόνος, ξανά τον ίδιο δρόμο θα ακολουθούσα. Βλέπω τη νεολαία και μου δίνει ζωή. Ακόμα πετιέμαι στον αέρα όταν θυμάμαι. Περπατάγαμε συνέχεια, βράδυ, πρωί και ακούγαμε συνέχεια τα αεροπλάνα. Τα μάτια έκλειναν και πώς να μην κλείσουν μετά από μια βδομάδα χωρίς ύπνο. Δύσκολες μέρες, θυμάμαι κάναμε 30 μέρες να βγάλουμε τα παπούτσια απ' τα πόδια. Είχαμε όμως πίστη, χωρίς πίστη οι αγώνες αυτοί δε γίνονται» (ο μαχητής του ΔΣΕ, Κώστας Κωσταντινίδης).

«Δεν ξέρω τι να πρωτοπώ, πώς να ξεκινήσω, περάσαμε τόσα πολλά. Πολεμήσαμε!», «ήταν φρικτά, δυσκολίες, πείνα, βρεγμένοι συνέχεια, τους χτυπούσαμε, μας χτυπούσανε, όμως πάντα πολεμούσαμε». Βλέπει μια φωτογραφία απ' τα Γιούρα. Αλλες αναμνήσεις: «Οταν κατεβήκαμε, οι χωροφύλακες αρχίζαν να χτυπάν. "Ησουν αντάρτης;" ρωτούσαν, και συνεχίζαν το ξύλο» (ο Νίκος Κοτανίδης, μαχητής του ΔΣΕ).

«Εχω χάσει δύο αδέρφια και δύο πρώτα ξαδέρφια, ήμουν και γω μαχητής του ΔΣΕ. Το 1948 το Μάη βγήκα αντάρτης. Αργότερα, όταν τραυματίστηκα, με στείλαν στο πυροβολικό στην Πέτρα Μούκα. Γύρισα μετά στην ταξιαρχία μου. Επρεπε να σπάσουμε το μέτωπο, την πρώτη γραμμή. Γίνανε δύο απόπειρες. Με την επίλεκτη ταξιαρχία, την 159, κάναμε την τρίτη απόπειρα, σπάμε το μέτωπο, ανοίγουμε ρήγμα γιατί πίσω μας έπρεπε να περάσει η πρώτη μεραρχία. Και φτάσαμε στην Ηπειρο». Βουρκώνει όταν θυμάται το «μετά». «Δεν είμαι μέλος του Κόμματος σήμερα» λέει. «Δεν επανεντάχτηκα, αλλά η ψυχή μου, η ζωή μου, το αίμα μου είναι στο Κόμμα». Τον επαναφέρει ο μικρός Ηλίας, ο εγγονός: «Παππού τραβάω φωτογραφίες»... (η μαρτυρία από τονΣωτήρη Κόκορη, μαχητή του ΔΣΕ).