«O Τζίνο Ρόσι ο φρεζαδόρος δεν είναι πια φρεζαδόρος. Δε χαϊδεύει πια με τα χέρια του το μηχάνημα που με αυτό κέρδιζε το ψωμί του και που το έπαιζε στα δάχτυλά του. Το εργοστάσιο τον έστυψε σαν λεμονόκουπα κι ύστερα τον πέταξε στα σκουπίδια. Κανείς δεν τον βοηθά. Ούτε οι λεγόμενες "κοινωνικές" υπηρεσίες, που βλέπουν τους συνταξιούχους σαν ξεμωραμένους και τους βάζουν να κάνουν ανόητες "δραστηριότητες" ή να παρακολουθούν "πολιτιστικές" εκδηλώσεις που προσβάλλουν τη νοημοσύνη τους. Ούτε ο γιατρός, που όποτε κάνει να του μιλήσει για τη στενοχώρια του, εκείνος περιορίζεται να του μετράει την πίεση ή να του γράφει μια συνταγή χωρίς καν να σηκώνει τα μάτια του από το χαρτί. Ο Τζίνο Ρόσι ο φρεζαδόρος μοιάζει με ζωντανό νεκρό.

Αν πεθάνει στ' αλήθεια, λίγοι θα είναι εκείνοι που θα τον αναζητήσουν. Αν σας τύχει ποτέ να τον συναντήσετε πουθενά, λέει ο συνάδελφός του Μάριο Τσερετίνι, φωνάξτε τον σας παρακαλώ με το όνομά του. Μιλήστε του για το σφύριγμα της φρέζας. Και τότε θα δείτε τα μάτια του να ξαναπαίρνουν ζωή. Πού θα τον βρείτε, θα μου πείτε. Τους Τζίνο Ρόσι αυτού του κόσμου μπορεί να τους βρει κανείς στα παγκάκια στους δημόσιους κήπους και στις πλατείες, σε όλες τις πόλεις και σε όλους τους τόπους. Και είναι πολλοί.

Ομως, υπομονή, σε λίγο καιρό, το πρόβλημά τους θα έχει πια λυθεί οριστικά. Θα τους βάζουν να δουλεύουν με το στανιό μέχρι τα ογδόντα πέντε, θα τους τσουλάνε με καροτσάκια από το σπίτι στη δουλειά κι από τη δουλειά στο σπίτι, ακόμη κι αν έχουν δώδεκα προσθετικά μέλη και τεχνητή καρδιά. Το είδος των συνταξιούχων είναι προορισμένο να εξαφανιστεί».

(τα αποσπάσματα από κείμενο του Ρ. Βρανά στα ΝΕΑ).