«Ποτέ δεν μπόρεσε κανείς να εμποδίσει ένα παιδί και να ακούει και να βλέπει και να φαντάζεται με τα υλικά που κάθε φορά η ενήλικη πραγματικότητα του προσφέρει (...) Πώς νιώθει ένα μικρό παιδί όταν γύρω του επικρατεί ένας καταιγισμός λόγων για αυτοκτονίες, σεξουαλικές ιδιαιτερότητες, τσόντες αναρτημένες σε εφημερίδες ευρείας κυκλοφορίας, τηλετσόντες σε ώρες υψηλής τηλεθέασης; Πώς νιώθει ένα παιδί μέσα στον ευτελισμό και την απαξίωση των πάντων;».

«Η τηλεόραση, ως πανίσχυρος ανώνυμος παιδαγωγός, προτάσσει μεταξύ όλων των άλλων και έναν ατελείωτο καβγά ως κυρίαρχο κομμάτι της πραγματικότητας. Ενας αέναος τσακωμός, άνθρωποι που μόνο διαφωνούν και πάνε να κυριαρχήσουν ο ένας στον άλλον. Ατομα που αλληλοσπαράσσονται μέσα από ομιχλώδη επιχειρήματα. Μια αλήθεια συνεχώς υπό αίρεση».

«Κανένας δημόσιος λόγος δεν πείθει. Πώς μπορούν να επιδράσουν σήμερα τα άρθρα μιας εφημερίδας, τι δύναμη έχουν; Κι όμως, εγώ θα επιθυμούσα να έχουν μια δύναμη που δεν έχουν. Μια δύναμη όπλου, λεπίδας, σφαίρας. Θα επιθυμούσα αυτές οι γραμμές που αναφέρονται στα παιδιά να είχαν τη δύναμη μιας, έστω στιγμιαίας, διέγερσης στους αναγνώστες».

«Ασε τα λόγια, θα μου πείτε, έχεις κάτι να μας προτείνεις; Ναι! έχω κάτι να προτείνω: μια μεγαλύτερη διαύγεια ως προς τις παρενέργειες του σήμερα στον παιδικό ψυχισμό. Εχω να προτείνω την απαισιοδοξία της γνώσης. Εχω να προτείνω μια μεγαλύτερη ενασχόληση του ενήλικα όχι μόνο με το τι συμβαίνει στην κρεβατοκάμαρα του Ζαχόπουλου, αλλά και με το τι μπορεί να συμβαίνει στον ψυχισμό ενός παιδιού που σήμερα μεγαλώνει σε αυτή τη συγκυρία. Εχω να προτείνω ένα γενικότερο ξεβόλεμα. Πώς γίνεται με ελαφριά την καρδιά να παίζουμε με την καρδιά των παιδιών μας και να την κάνουμε κλωτσοσκούφι; Το "φτάνει πια" θα ήθελα να έχει μια μεταφυσική δύναμη και να λειτουργήσει με τη φυσική δύναμη του νερού που πίνουμε».

(Αποσπάσματα από άρθρο της Φωτεινής Τσαλίκογλου, καθηγήτριας στο Τμήμα Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου / ΤΑ ΝΕΑ).