«Πριν από μερικές ημέρες οι γονείς μου πήγαιναν στην Αιτωλοακαρνανία. Στα διόδια του Ρίο, τους περίμενε μια έκπληξη. Κάτι τύποι με κόκκινες σημαίες δεν τους άφησαν να πληρώσουν το αντίτιμο των 10 ευρώ, αλλά είχαν κλείσει το δρόμο για να τους δώσουν ένα φυλλάδιο στο οποίο ανέλυαν το αίτημά τους γιατί πρέπει να καταργηθούν πλήρως τα διόδια σε όλη την Ελλάδα (...) ουδόλως ενδιαφέρονται οι τύποι με τις σημαίες αν υπάρχει μια σύμβαση του κράτους με μια ιδιωτική εταιρεία που κατασκεύασε τη γέφυρα και εισπράττει γι' αυτό τα διόδια (...) αυτή η ολοένα και αυξανόμενη αυθαιρεσία και ασυδοσία είναι που έχει κάνει εδώ και καιρό εμάς τους "υπόλοιπους" να αξιώνουμε πλέον επιτακτικά κάτι να αλλάξει στην Ελλάδα (...) έχουμε πλέον χάσει την υπομονή μας» (ο Κωνσταντίνος Ζούλας στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

«Ολες οι έρευνες δείχνουν πως τα παιδιά μας χαίρονται ολοένα και λιγότερο την ανάγνωση. Αμερικανική έρευνα λέει πως τα παιδιά αρχίζουν να ξεκόβουν από το διάβασμα στην ηλικία των οκτώ ετών και όσο μεγαλώνουν τόσο χειροτερεύει η σχέση με αυτό (...) μια σημαντική αιτία είναι τα σήματα και οι κατευθύνσεις που τους δίνουν τα σχολεία. Οταν ο Φιουρέντι ρώτησε μια ομάδα ενδεκάχρονων μαθητών τι γνώμη είχαν για το διάβασμα, αυτά του αποκρίθηκαν πως είναι κάτι σημαντικό για την "καριέρα" τους και για να "πάνε μπροστά" (...) τα λογοτεχνικά βιβλία τείνουν να αντικατασταθούν από "βιβλία εργασίας" και "λυσάρια" που απαντούν σε συγκεκριμένα πρακτικά ερωτήματα για τις εξετάσεις. Ακόμη και η διδασκαλία της Γραμματικής έχει καταντήσει να θεωρείται βάρος και όχι προϋπόθεση για καλλιεργημένο λόγο (...) για τα παιδιά της σημερινής κοινωνίας που διψά μόνο για πρακτικές γνώσεις οι οποίες θα χρησιμεύσουν στην παραγωγική διαδικασία, η ανάγνωση έχει γίνει δουλειά - δηλαδή δουλεία - σαν τα ακροβατικά που κάνει το σκυλάκι του τσίρκου περιμένοντας να ανταμειφθεί με ένα κόκαλο» (ο Ρ. Βρανάς στα ΝΕΑ).