Αϊ στο καλό, ορέ Τάκη Φίτσο ακαίριε Ρουμελιώτη ψηλομέτωπε. Στο αίμα Σου ξανάβαψες την κατακόκκινη φλοτάν γραβάτα Σου που φορούσες όταν νιος κατηφόριζες από την Υπάτη ψηλά σαν συχαριάτης του μεγάλου ξύπνου στους μεγάλους δρόμους της Αθήνας.

(Απόσπασμα από το ποίημα «Μνημόσυνο» του Χ. Μηχιώτη, αφιερωμένο στο δημοσιογράφο ήρωα Τάκη Φίτσο, από τη Συλλογή «Μαρτυρίες»).

ΟΙ ΘΥΜΗΣΕΣ των συναγωνιστών στην εκδήλωση μνήμης και τιμής στον ήρωα δημοσιογράφο του ΚΚΕ Τάκη Φίτσο πολλές. Από εξορίες, φυλακές αλλά κι από την Ελεύθερη Ελλάδα και μάλιστα στην περίοδο της σύγκλισης του Εθνικού Συμβουλίου, το Μάη του 1944.

Ο ΤΑΚΗΣ ΦΙΤΣΟΣ, γραμματέας του ΕΑΜ Στερεάς, ήταν η «ψυχή» στην αντιμετώπιση πολλών και δύσκολων προβλημάτων της ορεινής εκείνης περιοχής και μάλιστα στα χρόνια εκείνα που οι χιτλερικοί χτυπούσαν κι έκαιγαν ολούθε κι αλύπητα.

Ο ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ εκλεγμένος κι εθνοσύμβουλος της Λαμίας, είχε και τη συμμετοχή του στις εργασίες του Εθνικού Συμβουλίου στους Κορυσχάδες. Ιστορική πάντα μένει η όγδοη μέρα του Συμβουλίου (21 Μάη 1944) που αφιερώθηκε σε πολιτικό μνημόσυνο του Δημήτρη Γληνού και στο οποίο κεντρικός ομιλητής ήταν ο Γιάννης Ζεύγος, που ανέλυσε την πλούσια, δυνατή, μεγάλη και υπέροχη φυσιογνωμία, που πέθανε σαν αληθινός ηγέτης πάνω στον αγώνα.

Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΛΗΝΟΣ, τόνισε ο Γ. Ζεύγος, έζησε και έδρασε σε μια πολυτάραχη εποχή. Για πρώτη φορά εμφανίστηκε το 1905 στη Σμύρνη, όπου υπηρετούσε δάσκαλος, σα δημοτικιστής. Ο δημοτικισμός τότε συμπύκνωνε όλα τα νεοελληνικά προβλήματα. Κι ο Γληνός δεν πνιγότανε σ' αυτό καθαυτό το πρόβλημα.

ΗΤΑΝ φιλόσοφος κι αγωνιστής για το νεοελληνικό πολιτισμό. Ο Δ. Γληνός δεν ήταν μονάχα στοχαστής, θεωρητής αλλά και αναγεννητής, άνθρωπος της πράξης. Πήρε μέρος στους αγώνες της εποχής του για τα νεοελληνικά προβλήματα. Η εξέταση κι η πείρα τον έκαναν να δει γιατί δεν καρποφόρησαν οι αγώνες αυτοί...».

ΚΑΙ ο Ζεύγος προσθέτει: «... Και τετράγωνο σα δωρική κολόνα το μυαλό του τοποθετήθηκε οριστικά στο στρατόπεδο του λαού. Πολλοί λένε ότι θέλουν την εξέλιξη αλλά φοβούνται την επανάσταση. Ο Γληνός δε δίστασε και πέρασε στην επανάσταση, έγινε μέλος του ΚΚ και μάλιστα σε μια δύσκολη εποχή που ανέβαινε ο φασισμός».

ΗΞΕΡΕ ο Γληνός ότι ο δρόμος της είναι δρόμος θυσίας. Και δέχτηκε όλες τις θυσίες. Στην Ακροναυπλία και στα ξερονήσια αρχίζει τη νέα του ζωή. Κι όταν βγαίνει απ' τα κάτεργα συνεχίζει τον αγώνα από τις επάλξεις του λαού, από τις γραμμές του πρωτοπόρου οδηγητή του, του ΚΚΕ. Δίνει ολόκληρο τον εαυτό του. Απ' τους πρώτους ιδρυτές του ΕΑΜ παλεύει για οργάνωση και διαπαιδαγώγηση της νεολαίας. Διαφωτίζει. Παλεύει για την εθνική ενότητα. Κι όταν ωριμάζουν οι συνθήκες δέχεται από τους πρώτους ν' ανέβει στο βουνό για να πάρει μέρος στη συγκρότηση της ΠΕΕΑ.

ΣΤΟΝ κατάλογο των ομιλητών κι ο Τάκης Φίτσος, που θ' αναφερθεί στην πρώτη γνωριμιά μαζί του το 1923. Πνεύμα ανήσυχο και φωτεινό, ερευνητικό, καθοδηγητικό που η συμπυκνωμένη σκέψη και δράση του γεμίζει μια ολόκληρη 30ετία. Και ο Φίτσος θα τονίσει: «... Αρνείται παλικαρίσια την τάξη του, που μικρόχαρη τον εκδικείται και τον εξοντώνει...».

ΣΤΟ βήμα επίσης κι άλλοι ομιλητές, καθένας με το λόγο του για το μεγάλο δάσκαλο του λαού και της νεολαίας. Ο πρόεδρος της ΕΠΟΝ Γ. Γεωργαλάς, ο Κώστας Σωτηρίου, ο αρχαιολόγος Γιάννης Μηλιάδης. Κι απ' όλους κοινός ο λόγος: «... ο Γληνός ήταν φωτεινός της νεολαίας οδηγητής, μεγάλος του έθνους δάσκαλος, που ξεψύχησε με νικητήριο παιάνα: Το όραμα της νίκης του λαού».

ΝΑ θυμίσουμε σήμερα πως το Εθνικό Συμβούλιο στη συνεδρίασή του αυτή έδωσε την έγκρισή του στην πρόταση για «να συγκεντρωθούν όλα τα έργα του Γληνού κι όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες να βγουν σε μια κρατική κριτική έκδοση.

ΚΑΙ κάτι ακόμα: Μετά την απελευθέρωση να στηθεί η προτομή του σε κεντρικό δρόμο της Αθήνας. Εξήντα χρόνια. Κι οι εγκρίσεις εξακολουθούν κι οι δυο να μένουν τραγικά αγνοημένες κι ανεκτέλεστες. Και στους δρόμους, στις πλατείες, ολούθε να φιγουράρουν της ξενοκρατίας και της υποτέλειας οι ανδριάντες, προτομές, πινακίδες. Ο Κανγκ, ο Γλάδστον και στο μπουκέτο αυτό πρώτος ο ΤρούμαΝ. Κι άλλοι πολλοί της υποτέλειας σκιάχτρα και δείχτες.