Ποιες είναι οι συνέπειες της κυβερνητικής πολιτικής στους ΕΒΕ;

H ΠΟΛΙΤΙΚΗ της ΟΝΕ, που με ευλάβεια εφαρμόζει η κυβέρνηση, συμβάλλει μέσα από την «απελευθέρωση της αγοράς», στη μεγαλύτερη συγκέντρωση κεφαλαίων και παραγωγής σε όλο και λιγότερα χέρια. Το μερίδιο αγοράς που κατέχουν οι μικρές επιχειρήσεις συνεχώς συρρικνώνεται. Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο τομέας του λιανικού εμπορίου τροφίμων. Εδώ έχουμε κυριαρχία των σούπερ μάρκετ σε ποσοστό 85%. Τέσσερις μόνο αλυσίδες ελέγχουν το 60% και άλλες 8-10 το 25% και μένει μόνο το 15% για όλους τους άλλους μικρούς.

Οι μεγάλες επιχειρήσεις, προκειμένου να εκτοπίσουν τους ΕΒΕ από την αγορά και να πάρουν το μερίδιό τους, έριξαν τις τιμές κάτω του κόστους σε ορισμένα προϊόντα «δολώματα» για τους καταναλωτές, κάνουν παρατεταμένες εκπτώσεις και προσφορές, «άτοκες» δόσεις, ενώ παρατείνουν το ωράριο λειτουργίας. Ηδη, με το πρόσχημα της Ολυμπιάδας του 2004, προωθείται από την κυβέρνηση η πλήρης απελευθέρωση του ωραρίου λειτουργίας των καταστημάτων και η κατάργηση της αργίας της Κυριακής.

ΣΤΗΝ ΤΕΤΡΑΕΤΙΑ 1999-2003, η κυβέρνηση, προκειμένου να αντλήσει περισσότερα φορολογικά έσοδα, έβαλε στο στόχαστρό της τους ΕΒΕ. Οι εξοντωτικοί φορολογικοί έλεγχοι τους στοίχισαν το πιο πάνω διάστημα (πρόσθετοι φόροι, πρόστιμα και προσαυξήσεις) περίπου 5,15 δισ. ευρώ. Στη συνέχεια της φορολόγησης του εισοδήματός τους με τα λεγόμενα «αντικειμενικά» κριτήρια, αντιμετώπισαν την επιβολή συστήματος «αντικειμενικού» ΦΠΑ, ρύθμιση για συμπληρωματικές δηλώσεις για εισόδημα και ΦΠΑ για τα έτη 1999-2001 (η λεγόμενη «συνάφεια»), ρύθμιση για περαίωση φορολογικών υποθέσεων ανέλεγκτων χρήσεων 1993-1998. Μόνο οι δύο προηγούμενες ρυθμίσεις (συνάφεια και περαίωση χωρίς έλεγχο της εξαετίας 1993-1998) στοίχισαν στους ΕΒΕ περί τα 650 εκατομ. ευρώ. Την ίδια ώρα, το μεγάλο κεφάλαιο μένει στο απυρόβλητο.

Οι συνέπειες για τις ΜΜΕ και τους ΕΒΕ από την πιο πάνω κυβερνητική πολιτική είναι τραγικές. Αλλοι οδηγούνται στο κλείσιμο, άλλοι «φυτοζωούν» και άλλοι αναγκάζονται να γίνουν παραρτήματα μεγάλων μονοπωλιακών επιχειρήσεων, πέφτοντας θύματα σκληρής εκμετάλλευσης.

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, απέναντι στη χειροτέρευση της κατάστασης των ΕΒΕ, απαντά με δύο κυρίως μέτρα. Με το Ν. 3066/2002 προχώρησε στην ίδρυση του «Ταμείου Εγγυοδοσίας Μικρών και Πολύ Μικρών Επιχειρήσεων ΑΕ» (ΤΕΜΠΜΕ), με στόχο τη διευκόλυνση δήθεν της πρόσβασης των ΕΒΕ στον τραπεζικό δανεισμό με ευνοϊκούς όρους (μη απαίτηση εμπράγματων εγγυήσεων από πλευράς του δανειολήπτη για τη σύναψη και εκταμίευση του δανείου, εγγύηση από το Ταμείο και τις τράπεζες σε ποσοστό 60-70% του ύψους του δανείου). Επιπλέον, στα πλαίσια του επιχειρησιακού προγράμματος «Ανταγωνιστικότητα», προωθεί ειδικά προγράμματα της ΕΕ, που απευθύνονται στις «μικρομεσαίες επιχειρήσεις».

Οσον αφορά στο ΤΕΜΠΜΕ, ενώ εμφανίζεται ότι έρχεται να ικανοποιήσει ένα πάγιο αίτημα των ΕΒΕ, έτσι όπως προωθείται, στην ουσία έρχεται να περιορίσει ή και να εξαφανίσει το ρίσκο των Τραπεζών για τη δανειοδότησή τους και μάλιστα με χρήματα του Δημοσίου και της ΕΕ. Δηλαδή, «δώρο άδωρο» ο δήθεν ευνοϊκός δανεισμός.

Τα δε προγράμματα της ΕΕ είναι χωρίς αντίκρισμα για τη συντριπτική πλειοψηφία των ΕΒΕ. Τα κριτήρια τζίρου και απασχόλησης θέτουν εκ των προτέρων εκτός χρηματοδότησης, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, το 90% των επιχειρήσεων.