Ενας χρόνος συμπληρώνεται από το πραξικόπημα, αλλά και από τη γέννηση ενός κινήματος, πρωτοφανούς για τα σύγχρονα δεδομένα της Ονδούρας. Ενός κινήματος, που αρχικά εμφανίστηκε ως Μέτωπο Αντίστασης ενάντια στο Πραξικόπημα, για να ριζοσπαστικοποιηθεί στην πορεία και πλέον να δρα ως Μέτωπο Λαϊκής Αντίστασης, που, παρά τη δολοφονική εκστρατεία και το κλίμα τρομοκρατίας, συνεχίζει τον αγώνα ακόμη πιο μαζικά και πιο αποφασιστικά μην αναγνωρίζοντας την κυβέρνηση Λόμπο, δίνοντας μάχες για την υπεράσπιση των εργαζομένων, είτε αυτοί είναι δάσκαλοι, είτε εργαζόμενοι στις μακιλαδόρας (φασονατζίδικα των πολυεθνικών), είτε οργανώνοντας τη συλλογή υπογραφών για την προσφυγή σε δημοψήφισμα για την αλλαγή συντάγματος. Αυτός ο χρόνος που πέρασε ήταν «ένας χρόνος αντίστασης» στο πραξικόπημα και, κυρίως, στις πραγματικές αιτίες της εκδήλωσής του, δηλαδή την εγχώρια ολιγαρχία και τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.