Τις μέρες που προηγήθηκαν της εκδήλωσης για το μνημείο του ΔΣΕ, βάζαμε στη δεύτερη σελίδα του καθημερινού «Ρ» ιστορίες από τον ΔΣΕ που λίγο-πολύ επιδιώκαμε να ταυτίζονται και ημερολογιακά με τις ημερομηνίες της έκδοσης, έτσι που να δημιουργείται ένας παραλληλισμός εποχής. Για να γίνει αυτό χρειαστήκαμε δύο ημερολόγια: Ενα αυτό που αναφερόταν στις τελευταίες σελίδες του μηνιαίου περιοδικού του ΔΣΕ. Δεύτερο, το ημερολόγιο που κρατούσε εκείνη την περίοδο ο Θανάσης Ανάγνου. Ζωντανές περιγραφές την ώρα της μάχης και όχι μόνο για τη μάχη. Από το '41 μέλος του ΚΚΕ, ακολουθεί τη διαδρομή του Κόμματος σ' όλες τις κορυφαίες στιγμές. Γραμματέας της ΕΠΟΝ στην Κατερίνη, διωκόμενος το '46, βγαίνει στο βουνό το '47. Παίρνει μέρος σ' όλες τις μάχες στο Γράμμο - Βίτσι μέχρι τη σύμπτυξη του ΔΣΕ στις 29 του Αυγούστου του '49. Ακολουθεί η πολιτική προσφυγιά, επαναπατρισμός το '77. Το βιβλίο του «Στα κάστρα του αγώνα», έκδοση «Σύγχρονη Εποχή», κοσμείται στο εξώφυλλο από αφίσα του ΔΣΕ του 1948. Και οι μέσα σελίδες του από γραμμένες εικόνες: «Σε μερικούς φράχτες βλέπεις ακόμα απλωμένα ρουχαλάκια που οι μωρομάνες δεν πρόφτασαν να τα μαζέψουν και να τα πάρουν μαζί τους. Στα αλώνια μένουν μισοαλωνισμένα τα σιταρένια δεμάτια. Μπαχτσέδες και κληματαριές κατεστραμμένες. Μερικοί πελαργοί στέκουν ψηλά στα καμπαναριά των εκκλησιών. Θλιμμένοι μάρτυρες της καταστροφής που βρήκε τα χωριά. Αυτήν την ολέθρια εικόνα παρουσιάζουν όλα τα χωριά που ξεκλήρισαν οι μοναρχοφασίστες. Αντί να εξοντώσουν τους αντάρτες, εξόντωσαν τον άμαχο πληθυσμό (...) Ορκιστήκαμε να πολεμήσουμε μέχρι την τελευταία σταλαματιά του αίματός μας, για να αφανιστούν απ' τον τόπο μας οι αιμοβόροι, φωτοσβέστες φασίστες, εγκληματίες και οι Αγγλοι κατακτητές.

Κάπου στα λεύτερα Πιέρια, 12 του Ιούλη 1947».