Ενα μαύρο πέπλο απαισιοδοξίας πάει να απλωθεί, τον τελευταίο καιρό, πάνω από τη χώρα μας. Με αφορμή την «παγκόσμια οικονομική κρίση», η κυρίαρχη πολιτική ηγεσία - κυρίως η κυβέρνηση, αλλά και η αξιωματική αντιπολίτευση - και μαζί της τα ΜΜΕ, τα οποία ελέγχονται από μια δράκα κεφαλαιοκρατών, που αποτελούν τον «πυρήνα» της πλουτοκρατίας στον τόπο μας, επιχειρούν να επιβάλουν κλίμα απελπισίας, απόγνωσης και φόβου στο λαό μας. Αυτό το κλίμα βολεύει, τα μάλα, την αστική τάξη, καθώς, αν επικρατήσει στην κοινωνία, θα περάσει εύκολα η πολιτική που θέλει να φορτώσει τις βαριές συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης στις πλάτες της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Με την καλλιέργεια της αβεβαιότητας για το σήμερα και του τρόμου για το αύριο, προσπαθούν να προλάβουν, ή, εν πάση περιπτώσει, να αποδυναμώσουν τις λαϊκές αντιδράσεις που μπορούν να εκδηλωθούν εναντίον αυτής της πολιτικής.

Βεβαίως, οι κυβερνώντες προσποιούνται ότι νοιάζονται για τους εργαζόμενους και δηλώνουν πως κάνουν ό,τι μπορούν για να τους προφυλάξουν, όσο γίνεται, από την κρίση. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι για το μόνο που ενδιαφέρονται και πασχίζουν είναι πώς θα προστατέψουν τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας - αυτό συζητούν μεταξύ τους στα κυβερνητικά επιτελεία και συνδιαλέγονται με τους εταίρους τους στην Ευρωπαϊκή Ενωση - και το μόνο που κάνουν είναι να τρομοκρατούν το λαό για να υποταχθεί. Αυτό φαίνεται και από το γεγονός ότι αντιμετωπίζονται με την κατασταλτική ρομφαία της αστυνομίας και την ταξική τήβεννο της δικαστικής εξουσίας οι εργατικές αντιδράσεις κατά των απολύσεων και, γενικότερα, κατά της καταπάτησης των βασικών εργατικών δικαιωμάτων από εργοδότες, οι οποίοι, επικαλούμενοι την κρίση, προχωρούν σε άγριες αντεργατικές επιθέσεις και εντείνουν την ταξική εκμετάλλευση.

Το «δε φοβόμαστε - θα αντισταθούμε - θα σας πολεμήσουμε» είναι η επιβεβλημένη απάντηση που πρέπει να δώσουν οι εργαζόμενοι στους επίδοξους τρομοκράτες τους. Και περνώντας, με τόλμη και αποφασιστικότητα, στην αγωνιστική αντεπίθεση μπορούν «να τρομοκρατήσουν τους τρομοκράτες», απαιτώντας να πληρώσουν, αποκλειστικά, τις συνέπειες της κρίσης αυτοί που τη δημιούργησαν και επιχειρούν, τώρα, να την αξιοποιήσουν προς όφελός τους. Ο καλλιεργούμενος φόβος ότι μπορεί η αντίσταση στην εργοδοτική επίθεση να του δημιουργήσει ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα - όπως το να απολυθεί από τη δουλειά του και να χάσει «τα προς το ζην» - δεν πρέπει να καταβάλλει κανένα εργαζόμενο κι όλοι είναι ανάγκη ν' αντιληφθούν πως ο μόνος σίγουρος και ο πιο σύντομος δρόμος προς τα χειρότερα είναι αυτός της μοιρολατρίας και της υποταγής.

Προϋπόθεση, όμως, για να έχει χειροπιαστά αποτελέσματα η εργατική αντίσταση είναι να στηριχτεί στις δυνάμεις του ταξικού εργατικού κινήματος, αφήνοντας στην άκρη όλους εκείνους οι οποίοι έχουν, προ πολλού, συμβιβαστεί με την ιδέα της ταξικής συναίνεσης και συνεργασίας και, τώρα, διαλαλούν πως «η κρίση αφορά εργαζόμενους και εργοδότες και όλοι μαζί πρέπει να την αντιμετωπίσουμε». Και για να έχει προοπτική ο αγώνας, χρειάζεται οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα να αποδεσμευτούν από τα δόκανα των κομμάτων που υπηρετούν την πολιτική της άρχουσας τάξης και να ενισχύσουν το ΚΚΕ, που αγωνίζεται για την ανάδειξη της εργατικής εξουσίας και τη δημιουργία της σοσιαλιστικής κοινωνίας, στην οποία θα διαφεντεύουν οι εργαζόμενοι...