Δεν έχω την ίδια επιστημονική κατάρτιση και θεώρηση του Νίκου Αντωνάκου πάνω στον Μαρξισμό - Λενινισμό, που τη μετέφερε στους αναγνώστες του, με τα κριτικά του σημειώματα για τις ταινίες που θα προβάλλονταν, ούτε στους φίλους του όταν κουβέντιαζαν.

Μόνο να υποθέσω μπορώ, και με πολλές επιφυλάξεις, πώς θα έκρινε την ταινία «Αδοξοι Μπάστερδοι» (Inglorius Basterds) του Κουεντίν Ταραντίνο, που ο Τύπος έγραψε ότι σπάει ταμεία, αν και αυτό δεν είναι επιβεβαιωμένο, αφού το Χόλιγουντ δηλώνει ότι πάσχει.

Τα γνωστά ονόματα δεν είναι πια ελκυστικά, ούτε καν της Ρόμπαρντς και τα σενάρια δεν προκαλούν τους χρηματοδότες...

Προετοιμασμένη να δω μια ταινία για ένα επεισόδιο που συνέβη στη Νότια Γαλλία, το 1941, με πρωταγωνιστές Γερμανούς ναζί, που είχαν κατακτήσει τη χώρα, και κάποιους μεμονωμένους Γάλλους, ξαφνιάστηκα όταν στη σκοτεινή αίθουσα άκουσα, από τις πρώτες στιγμές, κάποιους να γελάνε κοροϊδευτικά.

Οσο οι σκηνές ακολουθούσαν η μία την άλλη, τόσο και πιο λίγο φαίνονταν πειστικές.

Οι Γερμανοί σκορπάνε το θάνατο και οι θεατές στη Νέα Υόρκη, ύστερα από 58 χρόνια, γελάνε;

Και γέλασαν ακόμα περισσότερο, όταν άρχισε να μιλάει ο Μπραντ Πιτ, αρχηγός μιας γελοίας ολιγομελούς ομάδας, με αποστολή να μην αφήσουν κανένα ναζί ζωντανό, με προφορά Αμερικανού του Νότου από το Μισισίπι.

Αυτός δεν ήταν για γέλια, μια καρικατούρα, όπως παρουσιάζεται στην ταινία, αλλά ένας εγκληματίας μεγάλων διαστάσεων και αμέτρητου βάθους.

Οι κατακτητές στη Γαλλία κάνουν τα δικά τους εγκλήματα και οι Αμερικανοί τα δικά τους. Αίμα, Θάνατος, Καταστροφή.

Μήπως γι' αυτό γελούσαν οι θεατές; Μήπως αναγνώριζαν τα δικά τους εγκλήματα των τελευταίων δεκαετιών του προηγούμενου αιώνα και της πρώτης δεκαετίας του 21ου που διατρέχουμε;

Τα προβλήματα της ταινίας ήταν πολλά, όπως οι τρεις κύριες γλώσσες - γαλλικά, γερμανικά, αγγλικά - και κάποτε σε μια γελοία σκηνή ιταλικά, αλλά ο σκηνοθέτης δεν τα έλυσε.

Η γερμανική προέλαση, απ' οποιαδήποτε χώρα και αν πέρασε, η ναζιστική κατοχή, όπου και αν εγκαταστάθηκε, άσχετα από τη χρονική της διάρκεια, δεν ήταν και ούτε είναι μια κωμωδία.

Περπατώντας, για το σπίτι μου, είχα την επιθυμία να επιστρέψω στο ταμείο του κινηματογράφου και να ζητήσω να μου επιστραφεί το αντίτιμο του εισιτηρίου που είχα καταβάλει.

*Στον τίτλο της ταινίας χρησιμοποιείται ως «basterds»