Σαν βγεις στον πηγεμό για τα Καλάβρυτα, να σταθείς με σεβασμό και πίστη σε στάση προσοχής. Χαμηλά μόνο να γείρεις το κεφάλι κι άσε την περισυλλογή σου να περιπλανηθεί σε χρόνους περασμένους. Μην παρασυρθείς από ευτελείς παραφωνίες και μην αφήσεις την οργή να πλημμυρίσει την ψυχή σου και χάσει το προσκύνημα τη μυσταγωγία της ιερής σύνδεσης με τη μνήμη των εκατοντάδων νεκρών.
Μη σταθείς κι αποθαυμάσεις τη σιωπηρή γοητεία των γύρω βουνών, μην ξεγελαστείς από τη φαινομενική γαλήνη της μοναχικής πόλης, του καπνού που λικνίζεται από τις καπνοδόχους, τους λιγοστούς γερόντους που πίνουν τη ρακί στους καφενέδες και ξεχαστείς σε πρόσκαιρα ειδύλλια που σου σκαρώνει η πανέμορφη φύση.
Να προσκυνήσεις απλά. Οπως η μάνα ανάβει την καντήλα στο εικόνισμα της Παναγιάς, με μια σιωπηρή ικεσία αναμονής για τον γιο που δεν έρχεται.
Η θλίψη δεν πρέπει να μείνει στατική, αλλά να μεταπλάθεται, ν' αναγεννιέται δημιουργικά μέσα απ' τους αγώνες, να γίνει όραμα, χαράκωμα να γίνει, οδόφραγμα και να σταθεί εμπόδιο στην κάθε νοσηρή φαντασία σατανικών και διεστραμμένων μυαλών που θα σκεφτούν να αναπαράγουν όλη αυτήν τη φρίκη.
Μην πεις πως με την επίσκεψη, με το προσκύνημα, ξεπλήρωσες το τάμα. Αφετηρία να γίνει το τάμα, να περιχαρακώσεις το μήνυμα της μαύρης εκείνης μέρας, σαν υποθήκη στους αγώνες των λαών για τη λευτεριά τους και με τη θυσία τους να μείνει στην ψυχή σου σαν έκφραση τιμής, γραμμένη με ανεξίτηλα γράμματα, η λέξη ....ΑΘΑΝΑΤΟΙ.