Οι αγωνιστές της αγροτιάς, που κλείνουν 24 μερόνυχτα στους δρόμους, δεν είναι «κατσαπλιάδες της ασφάλτου», όπως θέλουν να τους παρουσιάζουν οι «βαλτοί» δημοσιογράφοι. Φιλήσυχοι χωρικοί είναι, που φτάνουν «στα άκρα», γιατί «ο κόμπος έφτασε στο χτένι». Δεν είναι «διακονιάρηδες» για «λύπηση» και για «ελεημοσύνη», όπως τους λένε οι «ψυχοπονιάρηδες» της «υψηλής κοινωνίας». Νοικοκύρηδες είναι, αξιοπρεπείς και περήφανοι, που δεν επαιτούν ψίχουλα, αλλά απαιτούν ό,τι και όσα δικαιούνται. Δεν είναι «οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας», που πιέζουν κι εκβιάζουν το κράτος να τους ταΐζει και να τους συντηρεί. Είναι οι δουλευτάδες της γης, που παλεύουν μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες, στο κρύο του χειμώνα και στον καύσωνα του καλοκαιριού, για να εξασφαλίζουν, τίμια, το καθημερινό ψωμί της οικογένειας, το μέλλον των παιδιών τους.

Δουλεύει σκληρά και παράγει πολλά ο αγρότης. Δεν είναι «κηφήνας», ούτε «παράσιτο». Ζει απ' τον ιδρώτα του μόχθου του, όχι σε βάρος των άλλων. Δε ζητά τον οίκτο του κράτους, δε θέλει τη συμπόνοια κανενός, δεν ενδιαφέρεται για το «σπολλάτη» της κοινωνίας. Απαιτεί να του αποδοθεί όλο το μερίδιο που του αναλογεί για την προσφορά του. Μια προσφορά, που δεν είναι, απλώς, παραγωγική, αλλά πολύπλευρη και πολυσήμαντη. Γιατί ο αγρότης δεν είναι μόνο τροφός του λαού. Είναι και η ζωογόνος πηγή της εγκαταλειμμένης ελληνικής υπαίθρου κι ο αεικίνητος μεταφορέας του ξεχασμένου γνήσιου λαϊκού πολιτισμού κι ο άγρυπνος ακρίτας των απειλούμενων πατριωτικών συνόρων. Είναι η «ρίζα» της φυλής κι ο «ομφάλιος λώρος» που συνδέει το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον της πατρίδας.

Σήμερα οι αγωνιστές της αγροτιάς θα παρατήσουν για λίγο τα μπλόκα και θα πάνε στο αγωνιστικό ραντεβού με τους άλλους ανθρώπους του μόχθου και της σκληρής βιοπάλης. Στις πλατείες των πόλεων, στις απεργιακές συγκεντρώσεις όπου θα συντονιστούν στον ίδιο ρυθμό οι χτύποι της καρδιάς και οι σφυγμοί της δράσης όλων των αγωνιστών του λαού. Εκεί, ο φτωχός αγρότης, που του παίρνουν τζάμπα τη σοδειά, θ' ανταμώσει με τον εργάτη που του κλέβουν το μεροκάματο. Το μαγαζάτορα και το βιοτέχνη που τον οδηγούν στο λουκέτο. Τον επιστήμονα και το διανοούμενο που τον θέλουν γραφειοκράτη. Τον καλλιτέχνη που του αφαιρούν το δικαίωμα στη γνήσια δημιουργία. Το νέο των σπουδών που του στερούν την ουσιαστική γνώση και τη μόρφωση. Το συνταξιούχο που τον καταδικάζουν στην πείνα.

Θέλει ψυχική δύναμη και τόλμη μεγάλη, τούτος ο κοινός λαϊκός αγώνας. Γίνεται μέσα σε κλίμα σφοδρής τρομοκρατίας, ασφυκτικών πιέσεων, απαράδεκτων εκβιασμών, άμεσων απειλών. Απέναντί του έχει συνασπισμένους πολλούς και ισχυρούς αντιπάλους. Την αστική τάξη που δεν ανέχεται ούτε μιας ώρας απεργία, γιατί δε θέλει να χάσει ούτε ένα ευρώ από τα κέρδη της. Την κυβέρνηση και τα κόμματα που υπηρετούν την αντιλαϊκή πολιτική. Τη συμβιβασμένη συνδικαλιστική ηγεσία που έχει αναδειχθεί σε «καλό και πιστό υπηρέτη» των συμφερόντων της πλουτοκρατίας. Παρ' όλα αυτά, και ίσως για όλα αυτά, κι αυτή η μάχη «θα πάει πολύ καλά». Κι ακόμα καλύτερα θα πάνε οι ερχόμενες...