Βλέπετε, ο σοσιαλισμός πέρασε στο ανώτατό του στάδιο πλέον. Από τον Παπανδρεϊσμό στον ...Σημιτισμό - Λαλιωτισμό. Τι άλλο, λοιπόν, να θέλουμε οι αχάριστοι γκρινιάζοντες ιθαγενείς; Η εποχή, που η μόνη μας χαρά ήτανε κανένα καθρεφτάκι ή καμιά χαντρούλα. Ξέρετε, εκείνα τα αξεσουάρ που προσφέρανε οι αποικιοκράτες κατακτητές. Εκείνη, λοιπόν, η εποχή έφυγε κι έμεινε μόνο η ανάμνηση της αφήγησης. Και τώρα «Σημίτη, θεέ μοναδικέ μου», κραδαίνοντας τα πανό των ...θαυμάτων, κράζουν οι απανταχού σοσιαλίζοντες κυβερνητικοί υπάλληλοι. Για να δούμε κι εμείς τα θαύματα και να μπολιάσουμε μέχρι το μεδούλι μας, να βαφτίζουμε το ...μακαρόνι «φουά-γκρα» ...και να λέμε, φτάνει όχι άλλα έργα. Κι αύριο μέρα είναι.

Γίνεται, με λίγα λόγια, της «σύνδεσης το κάγκελο» μετά συγχωρήσεως.

Αμ το άλλο;!...

Κάθε δρομάκι και στενό, κάθε λεωφόρος και παράδρομος, κάθε ...αυλή και ταράτσα γέμισε με τις μπλε πινακίδες προς: «Ελ. Βενιζέλος». Ακόμη κι εκείνος ο Βρετανός λοχίας πριν από δυο χρόνια, που αντί για το Κόσσοβο βρέθηκε στη Λαχαναγορά, σήμερα, κι αυτός στα Σπάτα θα πήγαινε με τέτοια σήμανση.

Τι άλλο, λοιπόν, θέλει κανείς στη χώρα του κυρίου Σημίτη; Η πραγματικότητα που ο καθένας βιώνει δεν είναι τα τριαντάφυλλα που μοιράζονται απ' τους αρμόδιους υπουργούς, στους επιβάτες των πρώτων αφίξεων στο νέο αεροδρόμιο. Δεν είναι τα ...ξενύχτια του κυρίου Λαλιώτη, που επιβλέπει την άφιξη του μεγαλύτερου «κομβόι» της μετακόμισης της «πωλείται, όπως είναι επιπλωμένη» «Ολυμπιακής» από το «Ελληνικό» στο «Ελ. Βενιζέλος».

Αρα, λοιπόν, τι μένει; Η εικονική πραγματικότητα της επόμενης εξαγγελίας ή τα εγκαίνια του ξυπνήματός μας από το λήθαργο που μας έχουν ρίξει οι ευρωλάγνοι και οι νεοταξίτες;

Διαλέγετε και παίρνετε...