Κι όμως, εν έτει 2002 κι εποχής «λουσάτου εκσυγχρονισμού», υπάρχουν, ακόμα, ...«βλαχοδήμαρχοι». Δεν έχουν τσιγκελωτά μουστάκια, δε φορούν φουστανέλες και τσαρούχια - είναι πάντα φρεσκοξυρισμένοι και ντυμένοι «στην τρίχα» με κουστουμιές «Αρμάνι» και πατούμενο «μοκασίνο» - αλλά συμπεριφέρονται και ενεργούν σαν τους παρέδρους περασμένων εποχών.

Αναφέρομαι σε «αρχόντους» μεγαλουπόλεων κι όχι σε δημάρχους μικρών, «καποδιστριακών» δήμων. «Εκλεκτοί» των δυο μεγάλων κομμάτων στη συντριπτική πλειονότητά τους, αλλά και «μοδάτοι αριστεροί». Το «πρότυπό» τους είναι ο Αβραμόπουλος. Ο άνθρωπος που μιλούσε πολύ και δεν έλεγε τίποτα. Ο δήμαρχος των δεξιώσεων και του μηδενικού έργου. Το αγαπημένο «τίποτα» των μεγάλων συγκροτημάτων των ΜΜΕ. Οι κύριοι αυτοί, λοιπόν, είναι σπουδαγμένοι, αλλά, επί της ουσίας, αμόρφωτοι. Τους ακούς να μιλούν και δεν καταλαβαίνεις τι θέλουν να πουν. Χρησιμοποιούν επίτηδες τα «ακαταλαβίστικα», για να μη γίνεται αντιληπτή η «κενότητα» του λόγου τους και η υποτιμητική διάθεση προς τους δημότες. Θεωρούν «το πόπολο» κάπως σαν τους ...Παπούα, έτοιμο να πιστέψει τα ψεύδη τους και να προσκυνήσει τη ...μεγαλοσύνη τους.

Τούτοι οι «αρχόντοι» δεν ενδιαφέρονται να φτιάξουν έργα υποδομής. Τα θεωρούν «τρε μπανάλ». Γι' αυτό και στις πόλεις τους αποτελούν σοβαρό πρόβλημα το αποχετευτικό, η ύδρευση, το κυκλοφοριακό, το περιβαλλοντικό. Προτιμούν τα «έργα βιτρίνας». Κάγκελα, σιντριβάνια, πεζοδρόμια. Δε νοιάζονται για τα γενικότερα προβλήματα των δημοτών τους. Για την ανεργία, την ακρίβεια, το χαμηλό μεροκάματο, την πενιχρή σύνταξη, τα ναρκωτικά, την ακριβή «δωρεάν» Παιδεία, την «άρρωστη» δημόσια Υγεία, την πολιτιστική ένδεια. Δε θα τους δεις να «κατεβαίνουν» στο δρόμο για την ειρήνη, τη δημοκρατία, τη δικαιοσύνη. Δε θα τους ακούσεις να πουν κακό λόγο για την, «υπεράνω», εξουσία. Δε θα συγκρουστούν ποτέ με κάποιον μεγαλοσχήμονα του χρήματος.

Αυτοί είναι οι «βλαχοδήμαρχοι» της σύγχρονης εποχής, που ζητούν πάλι την ψήφο των πολιτών. Για να συνεχίσουν την προσβλητική κοροϊδία σε βάρος και των ίδιων των ψηφοφόρων τους - αν ξαναεκλεγούν, θα χαρακτηρίζουν «κάφρους, που τρώνε λωτούς», όσους τους ψήφισαν - και για ν' «αρχοντεύουν», εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των κυβερνώντων, των κάθε λογής πολιτικών αφεντικών και των χρηματοδοτών τους. Η ψήφος σε κάποιον από δαύτους δεν αποτελεί παρά «βόλι αυτοκτονίας» για όποιον πολίτη θέλει να είναι αξιοπρεπής. Το «μαύρισμα» όλων αυτών των «μπαγάσηδων» θα βοηθήσει την Τοπική Αυτοδιοίκηση να ξαναβρεί το δρόμο της. Υπάρχουν, άλλωστε, τα αγωνιστικά ψηφοδέλτια, τα οποία αξίζει κανείς να εμπιστευτεί, χωρίς κι αυτά ν' αποτελούν «λευκές εξουσιοδοτήσεις». Διότι ουδείς είναι σίγουρος, αν δεν ελέγχεται καθημερινά...