Με όλες αυτές τις σκέψεις στο μυαλό του πέρασε, μετά από τρεις ώρες αναμονή, στο γραφείο του εργοδότη για την καθιερωμένη «συνέντευξη». «Πόσο ετών είσαστε;», «Πόσα παιδιά έχετε;», «Αν προσληφθείτε θα έχετε την απαίτηση να πληρώνεστε σύμφωνα με τη συλλογική σύμβαση ή θα δεχόσασταν μια μείωση των προβλεπομένων αποδοχών σας;».

Τις ίδιες ερωτήσεις προφανώς είχε υποβάλει το αφεντικό και στους άλλους φουκαράδες που είχε δεχτεί πριν από αυτόν. Ο κύριος έψαχνε σίγουρα να βρει θύματα. Εκμεταλλευόμενος την υψηλή ανεργία δεν ήθελε να προσλάβει προσωπικό, αλλά έψαχνε για είλωτες. Ανθρώπους που θα δούλευαν δέκα ώρες, που θα δέχονταν να εισπράττουν κολοβούς μισθούς και που δε θα απαιτούσαν ασφάλιση και άλλες τέτοιες «πολυτέλειες». Η κυβέρνηση, με τους αντεργατικούς «νόμους» που είχε ψηφίσει, είχε επιτρέψει στο κεφάλαιο να ξεζουμίζει τους εργαζόμενους πολύ περισσότερο από ό,τι στο παρελθόν. Και ευκαιρίας δοθείσης οι μασκαράδες αφέντες οργίαζαν σε βάρος των ανέργων.

Επειτα έξαλλος όρμησε προς την έξοδο, βροντώντας πίσω του την πόρτα. Κι όταν εκεί, στα σκαλιά του κτιρίου, είδε τους ομοιοπαθείς του, που περίμεναν υπομονετικά στην «ουρά», φώναξε: «Σηκώστε, τετράποδά μου, τα πισινά σας και λακτίστε τους αφέντες και όσους μας κυβερνούν γιατί αλλιώς ζωή δεν έχουμε!» Οι άνεργοι τότε κοίταξαν τον οργισμένο άνδρα με μεγάλη απορία, γιατί δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι εννοούσε. Θα καταλάβαιναν όμως σε λίγο, όταν θα περνούσαν μέσα για να αποφασίσει ο δουλέμπορος ή ο ...ζωέμπορος αν θα «αγόραζε» κάποιον από αυτούς κοψοχρονιά, όπως επιθυμούσε!