Η είδηση, που έφτασε στο δημοσιογραφικό μου γραφείο και με συγκλόνισε, ανέφερε: Ο Δημήτρης Μπλιος σκοτώθηκε, όταν το τρακτέρ που οδηγούσε έπεσε σε χαντάκι, ανατράπηκε και τον καταπλάκωσε. Ποιος ήταν ο Δημήτρης Μπλιος; Ενας λεβεντόγερος, 77 ετών, αγρότης, από το χωριό Οσσα της Λάρισας. Τον γνώρισα το Νοέμβρη του 1999, όταν το «αγροτοδικείο» τον καταδίκασε σε ποινή φυλάκισης, επειδή συμμετείχε στις μεγάλες αγροτικές κινητοποιήσεις. Η περίπτωσή του ήταν ξεχωριστή, καθώς δεν του δόθηκε το δικαίωμα αναστολής της ποινής, επειδή είχε καταδικαστεί από στρατοδικείο στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Ο γεροαγρότης κρατήθηκε στο Μεταγωγών και μιλώντας μέσα από τα κάγκελα, μου είπε: «Δε με τρομάζει η καταδίκη, θα συνεχίσω να βγαίνω στους δρόμους του αγώνα, γιατί εκεί έζησα κι εκεί θα πεθάνω».

Κατόπιν έμαθα την ιστορία του. Ηταν μόλις 17 χρονώ όταν βγήκε στην Εθνική Αντίσταση, πολεμώντας κατά των καταχτητών. Κι ύστερα «πέρασε» στο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας, μαχόμενος για την Εθνική Ανεξαρτησία και τη Λαϊκή Κυριαρχία. Με την ήττα και τη λήξη του Εμφυλίου καταδικάστηκε από στρατοδικείο πεντάκις εις θάνατον - είχε κι άλλες καταδίκες σε ισόβια και σε πολύχρονες καθείρξεις - και πέρασε πολλά χρόνια στις φυλακές. Ομως, ποτέ δε σταμάτησε ν' αγωνίζεται. Κι όταν του ζήτησα να μου εξηγήσει τι τον «έσπρωξε», σ' αυτή τη μεγάλη ηλικία, να πάρει το τρακτέρ και να βγει στο δρόμο, μου είπε: «Αγωνίζομαι γιατί δε δέχομαι να ζω με την εξευτελιστική σύνταξη του ΟΓΑ κι επειδή θέλω να βοηθήσω ν' αλλάξει η μοίρα του αγρότη».

Ο Δημήτρης Μπλιος πέθανε πάνω στο τρακτέρ. Αυτό το μηχάνημα που για τους αγρότες της Θεσσαλίας, εκτός από εργαλείο δουλιάς, έγινε και σύμβολο αγώνα. Μ' αυτό όργωνε το χώμα, να σπείρει τη γη και να καρπίσει. Και μ' αυτό έκλεινε τους δρόμους, διεκδικώντας καλύτερες μέρες για τη φτωχολογιά του χωριού. Δούλευε στο χωράφι μέχρι τα βαθιά γεράματα. Γιατί ο φτωχός αγρότης δεν ξεκουράζεται ποτέ, παρά μόνο στον τάφο. Η ζωή του ξωμάχου ένα συνεχές πάλεμα με τη Γη, μια αδιάκοπη αναμέτρηση με τη Φύση. Ο κόπος του μεγάλος, η απολαβή του μικρή. Γιατί οι άρπαγες τού κλέβουν το ψωμί κι οι ισχυροί τού στερούν το δίκιο. Κι οι κυβερνώντες δεν ήταν ποτέ μαζί του. Τον θέλουν μόνο για να τους ταΐζει και να τους ψηφίζει.

Πέθανε όρθιος ο γεροαγρότης του Κισσάβου, όπως οι αϊτοί πεθαίνουν στον αέρα. «Καλός θάνατος» για έναν ασυμβίβαστο αγωνιστή της ζωής. «Εφυγε», όμως, χωρίς να δει ν' αλλάζει η μοίρα του αγρότη, να πραγματώνονται τα αντάρτικα ιδανικά του για μια Ελλάδα ανεξάρτητη και σοσιαλιστική. Αλλά αυτός έκανε το χρέος του, όπου, όταν και όπως έπρεπε. Κι όταν τα τρακτέρ θα ξαναβγούν στους δρόμους του θεσσαλικού κάμπου, η αγωνιστική μορφή του θα καθοδηγεί τους μαχητές της αγροτιάς, στον αγώνα για να γίνουν νοικοκύρηδες στον τόπο τους. Κι όταν η γη θα γίνει κόκκινη, θα πάρει τη θέση που του αξίζει στο βιβλίο της Ιστορίας...