Ολοι είχαμε διαβάσει και γαλουχηθεί από τη φλόγα της ρώσικης προεπαναστατικής λογοτεχνίας. Ολα εκείνα τα αριστουργήματα που είχαν συνεπάρει την ψυχή μας. Τα γιομάτα πάθος, ανθρώπινο πόνο και μαυλιστική τεχνική ρομάντζα της ρούσικης στέπας και ζωής.

Ο Τολστόι, ο Ντοστογιέφσκι, ο Πούσκιν, ο Γκόγκολ, ο Τσέχωφ, ο Τουργκιένιεφ, είναι μόνο μερικοί από τους λογοτέχνες που ανέδειξε η ρούσικη λογοτεχνία.

Τα ποιήματα ήταν πρόχειρα γραμμένα με πολύ ορμή και πάθος και τ' απήγγελλαν στους στρατώνες, sτις φάμπρικες και τα συλλαλητήρια. Τα εκφραστικά τους μέσα ήταν απλά και χτυπητά, για να γίνονται κατανοητά από τη μεγάλη μάζα. Το ύφος τους ήταν γοργό, βίαιο και ανυπόμονο. Οι περισσότεροι λογοτέχνες που δε βγήκαν μήτε από τ' αρχοντόσπιτα, μήτε από τα πανεπιστήμια, μόλις είχαν γυρίσει από τα διάφορα πολεμικά μέτωπα. Τα μάτια τους είχαν ξεχειλίσει από αιματηρές και σκοτεινές εικόνες και η ψυχή τους ήταν πλημμυρισμένη από το όραμα του Σοσιαλισμού και της Δημιουργίας.

Εκατομμύρια Σοβιετικοί (και όχι μόνο) πολίτες αγάπησαν με πάθος τα βιβλία που γράφτηκαν μέσα στη δεκαετία του '20 και του '30. Μην ξεχνάμε τον «Ηρεμο Ντον» του Σολόχωφ, το «Πώς δενότανε τ' ατσάλι» του Ν. Οστρόφσκι, το «Τσαπάγιεφ» κι άλλα πολλά, πάρα πολλά!

Χωρίς να ξεχνάμε τους μεγάλους όλου του κόσμου που επηρεάστηκαν από τις ιδέες της Οχτωβριανής Επανάστασης... Οπως τον Τζον Ριντ, τον Τζακ Λόντον, τον Ερν. Χέμινγουεϊ, τον Πανάιτ Ιστράτη και το δικό μας Νίκο Καζαντζάκη.