Μπορεί ο έναστρος νυχτερινός ουρανός να αποτελεί ένα πρώτης τάξης σκηνικό για ρομαντζάδα, κρύβει όμως πολλά περισσότερα από εκείνα που το γυμνό μάτι μπορεί να ανακαλύψει. Κρύβει, για παράδειγμα, μερικά τρισεκατομμύρια αστέρια και πλανήτες. `Η τον Τιτάνα, που ύστερα από κόπους δεκαετιών οι επιστήμονες κατάφεραν μόλις πρόσφατα να προσεγγίσουν. Αυτά πολύ πάνω από τα κεφάλια των ταπεινών γήινων. Τι γίνεται όμως λίγα χιλιόμετρα μακριά από την επιφάνεια της Γης, σε μια απόσταση που συγκριτικά θεωρείται απειροελάχιστη για τα μεγέθη του σύμπαντος; Εκεί, ανάμεσα σε όλα τα άλλα, το ουράνιο παραβάν κρύβει και την τεχνολογική εκδοχή του θανάτου. Και μαζί του, μερικές εκατοντάδες μάτια του «μεγάλου αδερφού», που καταγράφουν, αναλύουν, παρακολουθούν και ετοιμάζουν τα χειρότερα...

Οι στρατιωτικές υπηρεσίες όλων των χωρών του πλανήτη -εκείνων που διαθέτουν βέβαια την απαραίτητη τεχνολογία - έχουν σπείρει σε τροχιά γύρω από τη Γη 223 δορυφόρους. Το νούμερο αφορά μόνο σε εκείνα τα διαστημικά «μηχανάκια» που εξυπηρετούν στρατιωτικούς σκοπούς, ανάμεσά τους την καθοδήγηση πυραύλων από μακρινές αποστάσεις, τη συλλογή φωτογραφιών από έδαφος ενδεχόμενων υποψήφιων στόχων, την παρακολούθηση ανθρώπων και οχημάτων, ίσως ακόμα ομιλιών και ψιθύρων. Είναι η ιπτάμενη έκδοση των εκατοντάδων καμεροχαφιέδων που ξεφυτρώνουν στις μεγαλουπόλεις, για τη ρύθμιση δήθεν της κυκλοφορίας από την Τροχαία. Ενα μεγάλο κομμάτι των πολεμικών επιχειρήσεων και της προετοιμασίας τους στηρίζεται στους στρατιωτικούς δορυφόρους, κάνοντας τον «πόλεμο των άστρων» πραγματικότητα.

Δεν αποτελεί έκπληξη ότι πάνω από τους μισούς στρατιωτικούς δορυφόρους ανήκουν στις ΗΠΑ. Συνολικά, 135 αμερικανικές πολεμικές μηχανές περιφέρονται στα ανώτερα στρώματα της γήινης ατμόσφαιρας. Ακολουθεί η Ρωσία με 61, η «φιλειρηνική» Ευρώπη με 11, η Κίνα με 10, η Ιαπωνία και το Ισραήλ με 2, ενώ Ινδία και Αυστραλία διαθέτουν μόλις έναν. Το Αφγανιστάν, το Ιράκ χαρτογραφήθηκαν μέχρι τετραγωνικού μέτρου πριν βομβαρδιστούν. Πιθανά σήμερα οι στρατιωτικοί ιπτάμενοι φακοί να «ζουμάρουν» στο Ιράν, στη Συρία, ή στην Κορέα, που φιγουράρουν σαν οι επόμενοι στόχοι στην αμερικανική «λίστα του κακού». Αλλά και πόλεμο να μην περιλαμβάνει το σενάριο, μόνο ανατριχίλα προκαλεί η σκέψη ότι ένα αόρατο μάτι μπορεί και καταγράφει κάθε δευτερόλεπτο της ζωής σου, με ακρίβεια λίγων μόλις μέτρων ή εκατοστών.

Σκέφτεσαι τώρα, για να έχουν βάλει μάτια μέχρι και στο Διάστημα, πάει να πει πως η τεχνολογία έχει ξεπεράσει εκείνο που μπορεί να συλλάβει ο νους ενός - ας πούμε - τυχαίου Μαλαισιανού. Μετράς επίσης τους νεκρούς των τσουνάμι και τους βγάζεις επίσημα σχεδόν τριακόσιες χιλιάδες, ανεπίσημα πολύ περισσότερους. Και λες, τόσες ώρες που το νερό φούσκωνε στον Ινδικό, δε θα μπορούσε ένα από τα εκατοντάδες μάτια να συλλάβει τον κίνδυνο και να σφυρίξει συναγερμό; Ισως και να μπορούσε, ή και να μπόρεσε. Η τεχνολογία όμως στον καπιταλισμό είναι στρατευμένη, με όλη τη σημασία της λέξης. Μπορεί κάλλιστα να οδηγήσει μια βόμβα από τη μια μεριά του πλανήτη κατευθείαν στο κεφάλι ενός μουσουλμάνου «τρομοκράτη» στην άλλη άκρη, όχι όμως να φωνάξει και σ' ένα μεροκαματιάρη Ασιάτη ψαρά να βγει στη στεριά για να γλιτώσει από την καταστροφή που τον πλησιάζει...