Δεκαπέντε χρόνια διαχειριστής στην οικοδομή, γνώριζε πρόσωπα και πράγματα καλύτερα από τον καθένα. Εμενε στον δεύτερο. Από κάτω του, ο πρώτος και ένα τριάρι υπόγειο. Πάνω από το ταβάνι του σηκώνονταν ο τρίτος, μετά ένας ακόμη όροφος και τέλος το ρετιρέ. Και τι δε λεγόταν γι' αυτό το ρετιρέ... Πριν από τρία χρόνια, η κυρά Κατίνα, στα 98 της πια, «αποδήμησε εις Κύριον» και το διαμέρισμα έμεινε κλειστό για δεκατέσσερις και πάνω μήνες. «Φταίνε τα κληρονομικά» έλεγε με νόημα σε όποιον τύχαινε να ρωτήσει για την τύχη του αμπαρωμένου διαμερίσματος. Ωσπου ένα από τα εγγόνια εμφανίστηκε μια μέρα στην οικοδομή, παρέα με δυο μπογιατζήδες. Ασπρισε, καθάρισε, κλείδωσε και δεν ξαναφάνηκε.

Μέχρι τον περασμένο Δεκέμβρη. Οταν μια άσπρη κλούβα σταμάτησε στην πιλοτή της διπλανής πολυκατοικίας και άρχισε να ξεφορτώνει το νοικοκυριό: μια ντουλάπα, ένα τραπέζι, ένα διπλό κρεβάτι, κατσαρολικά, μια ηλεκτρική κουζίνα και ένα ψυγείο. Το νέο νοικάρη λίγοι τον είδαν. Χριστουγεννιάτικες αργίες και ο κόσμος έλειπε στα χωριά του. Κι ο ίδιος είχε φύγει από νωρίς για τα Γιάννενα, να δει τη θυγατέρα που σπούδαζε ιστορικός - αρχαιολόγος. Οταν γύρισε, το νέο είχε κυκλοφορήσει: νοικιάστηκε το ρετιρέ. Μέσα του βίωσε ανείπωτη την ήττα που έλειπε τις μέρες της μετακόμισης και δεν μπόρεσε να ξεψαχνίσει το νέο ένοικο.

Δευτέρα πρωί πρωί χτύπησε το κουδούνι. Αχνα από μέσα. Το ίδιο και την επόμενη. Ούτε και τα βράδια κατάφερνε να μάθει κάτι. Κι ας παραφυλούσε μέχρι αργά να ακούσει την πόρτα του ασανσέρ να ανοιγοκλείνει στον πέμπτο. Μέχρι που τον έπαιρνε ο ύπνος. Τον πρώτο μήνα, τα κοινόχρηστα τα βρήκε διπλωμένα σε φάκελο κάτω από την εξώπορτα του σπιτιού του. Και ξανά τον επόμενο. Ο ένοικος του ρετιρέ έπαιρνε διαστάσεις μυστηρίου. Και για να διατηρήσει τη φήμη του στην οικοδομή, σαν διαχειριστής και γνώστης των πάντων, έπρεπε να μάθει. Οταν είδε και απόειδε, έφτιαξε μόνος του το σενάριο. «Ενας παράξενος λεφτάς, μεγάλη περιουσία. Καμιά σχέση μ' εμάς. Ανάθεμα κι αν πατάει δυο φορές το μήνα όλες κι όλες στο διαμέρισμα», έλεγε σ' όποιον ρωτούσε για το ρετιρέ.

Ηταν απόγευμα Κυριακής όταν έσπασε η κοινόχρηστη βρύση. Τα νερά πρόλαβαν και γέμισαν την κουζίνα και το χολ του υπόγειου. Απελπισμένος ο νοικάρης του υπογείου φώναξε το διαχειριστή. Πού να βρεις υδραυλικό κυριακάτικα... Και πάνω στην απελπισία, ανοίγει η πόρτα του ασανσέρ. «Τι πρόβλημα υπάρχει;». «Η βρύση... Και δεν υπάρχει υδραυλικός ούτε για δείγμα». «Μισό λεπτό να ανέβω στον πέμπτο να πάρω τα εργαλεία». «Φτιάχνετε κάτι στο ρετιρέ;». «Οχι, εκεί μένω». «Μα πώς, τόσο καιρό...». «Δεν έτυχε. Βλέπετε, τρέχω από τα χαράματα μέχρι τα άγρια μεσάνυχτα για να τα φέρω βόλτα. Περιμένω την οικογένεια την άλλη εβδομάδα, μετακομίζει από το χωριό. Τη μακαρίτισσα την κυρά Κατίνα τη θυμάστε;». «Πως, πως, βέβαια...». «Ε, συντοπίτες ήμασταν. Ετσι και νοίκιασα το σπίτι...»!