Οτιδήποτε ξεφεύγει από το υφιστάμενο νομικό πλαίσιο είναι καταδικαστέο. Ετσι, γενικά και αόριστα. Πρωθυπουργικά λόγια και μαζικό τσουβάλιασμα.
Κάνανε καλά καλά τις βρωμιές τους κι ύστερα τις καταδικάζουνε απερίφραστα. Πόσο εύκολο και ποταπό. Χάθηκε το φιλότιμο και η ντροπή σ' αυτόν τον τόπο. Ολα γίνανε πολιτικές σκοπιμότητες. Σαπίσανε το παλικάρι στο ξύλο και μετά οι φταίχτες - λες και δεν είναι ζήτημα νοοτροπίας ή παιδείας ή αγωγής ή υπερ-άνω διαταγών και σε γενικές γραμμές ζήτημα πολιτικό - μας βγήκανε «μεμονωμένοι» ή κάποιοι λίγοι ή μετρημένοι στα δάχτυλα. Λες και ζούμε σε άλλον κόσμο, σε άλλον πλανήτη, που συμβαίνει για πρώτη φορά ανάλογο γεγονός και δεν έχουμε εμπειρίες.
Μετά την απομάκρυνση από το ταμείον ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Και σκέφτηκαν πως έπρεπε να το καταδικάσουν και το καταδίκασαν απερίφραστα. Τα τηλεπαράθυρα φωτίστηκαν από γνώμες σοφών τε και σοφιστών που διαρρήγνυαν τα ιμάτιά τους για το φοβερό και τρομερό του σκανδάλου και ρίχνανε μπηχτές για το άσυλο. Μια μουτζαλιά κι όλα τελειώσανε. Το καταδικάζουμε απερίφραστα ή το αλησμόνητο εκείνο «το μαχαίρι θα φτάσει μέχρι το κόκαλο..!» και μετά τι; Τι έχεις Γιάννη, τι έχω πάντα. Φτου κι από την αρχή. Στην επόμενη διαδήλωση, όλα αυτά θα έχουνε ξεχαστεί, γιατί νόμος είναι το δίκιο του κουκουλοφόρου μπάτσου, του βαλτού, του προβοκάτορα με το ρόπαλο, του επηρμένου ματσουκοφόρου!
Το καταδικάσανε απερίφραστα. Πόσο εύκολο στα λόγια. Πόσο εφετζίδικα χτυπάει, δείχνει πλέρια δημοκρατικά συναισθήματα και αλτρουική συμπεριφορά. Αλλοθι, οι ζαρντινιέρες και τα μηχανάκια. Στην ουσία όμως, τίποτα. Γιατί πρέπει να σκύψεις βαθιά, πολύ βαθιά.
Χρόνια και χρόνια τώρα κι απ' όλες τις κυβερνήσεις, η ιστορία επαναλαμβάνεται. Είναι η δημοκρατία τους, που σταματά στις πύλες του εργοστασίου, όπου βασιλεύουν η εκμετάλλευση, η σπιουνιά και η τρομοκρατία. Είναι οι απαγορευμένες λέξεις. Μαρξισμός, ταξική πάλη, Εθνική Αντίσταση... Μακρονήσια, μπουντρούμια και εξορίες που δεν μπαίνουν στα σχολειά. Είναι η γνώμη που παραμένει στα αζήτητα. Είναι η Παιδεία που κατασκοπεύεται και πυροβολείται... Ποιο μυαλό όπλισε τη σιδερένια γροθιά για να χτυπήσει τον απεργό μεροκαματιάρη; Παιδιά κι αυτά, από τα παιδιά του κόσμου, πώς αλλοιώθηκε έτσι η ψυχοσύνθεσή τους, η ιδιοσυγκρασία τους, η συμπεριφορά τους, ώστε να χτυπάνε με τόσο μίσος και πάθος, ένα άλλο παιδί, έναν αθώο φοιτητή, σχεδόν συνομήλικό τους; Ποιος φύτεψε στην ψυχή τους τη σπορά του φθόνου, του μίσους και του φανατισμού; Ποιος τους γαλούχησε έτσι ώστε να βλέπουν τον συνάνθρωπό τους, ίσως τον άλλοτε συμμαθητή, σαν εχθρό, σαν μίασμα, σαν πολίτη δεύτερης κατηγορίας; Γιατί τέτοιο μίσος και τόση αγριάδα; Η πλύση εγκεφάλου σε τι αποβλέπει; Υποχείριον της κάθε φασιστικής νοοτροπίας η εξασφάλιση ενός δημόσιου μεροκάματου, που εξαργυρώνεται με μια κουκούλα κι ένα ρόπαλο;
Οτιδήποτε ξεφεύγει από τις δημοκρατικές διαδικασίες είναι καταδικαστέο. Πολλά ξεφύγανε, πολλά ξεφεύγουν και πολλά θα ξεφύγουν... και πρώτα πρώτα η αντιλαϊκή αντιεργατική αντιεκπαιδευτική πολιτική τους, εκτός κι αν στη λέξη Δημοκρατία δίνουνε άλλο μπόι κι άλλο νόημα απ' αυτό που της αξίζει.
Βασίλης ΛΙΟΓΚΑΡΗΣ
Feeds
