Μια από τις πιο χαρακτηριστικές εικόνες της εισοδηματικής καθίζησης, της ανεργίας, της απελπισίας, του αποπροσανατολισμού που πλήττει μαζικά σήμερα τα μικρομεσαία στρώματα είναι τα πρακτορεία τυχερών παιγνίων. Πλέον κάθε δυο οικοδομικά τετράγωνα και ένα... Διαρκώς αυξανόμενα, με αφίσες να κραυγάζουν την πραμάτεια τους τάζοντας κέρδη. Μέσα, μέρα μεσημέρι, νέοι στην πιο παραγωγική τους ηλικία, 25 με 35 χρόνων, αλλά και μεσήλικες στα «δύσκολα» 50 με 60. Μεν και δε άνεργοι. Πολλοί από τους πρώτους χωρίς να έχουν πιάσει ποτέ τους μια κανονική δουλιά, πέρα από τετράωρα δίχως ασφάλιση, ιατροφαρμακευτική κάλυψη και κανονικό μισθό. Οι περισσότεροι από τους δεύτερους απολυμένοι, χωρίς προοπτική να βρουν σε αυτή την ηλικία, στις δοσμένες συνθήκες, άλλη εργασία, και παρακαλώντας έστω και γι' αυτό το έρμο τετράωρο ημιαπασχόλησης.

Σαν τις κότες, με τους λαιμούς τεντωμένους ψηλά, να παρακολουθούν στην υπερσύγχρονη τεράστια κι επίπεδη οθόνη (που φυσικά αγοράστηκε με τα χρήματά τους) νουμεράκια να αναβοσβήνουν και να χάνονται. Οπως χάνεται και η ελπίδα τους μαζί με άλλο ένα τσαλακωμένο κουπόνι στο καλάθι των αχρήστων, έως το επόμενο που θα αγοράσουν για να ξαναμαυρίσουν τους αριθμούς της τύχης τους. Σαν τις κότες, μόνο που αντί για χαλίκι ή νερό, καταπίνουν αμάσητο το παραμύθι της ατομικής επιτυχίας. Ο,τι θα του «κάτσει». Γιατί αυτός το έχει ανάγκη. Περισσότερο από κάποιον άλλο. Ε ρε και να του κάτσει...

Το παραμύθι του τζόγου, του νόμιμου, ξεκινά από τη συνοικία ως λύση τάχα για τη στενότητα του καθενός, και επεκτείνεται έως τα αποθεματικά των Ταμείων, ως δήθεν εγγύηση για το αυγάτισμά τους και διέξοδος για το Ασφαλιστικό. Και ο σκυμμένος πάνω στα νουμεράκια του ψευτοεργαζόμενος - ημιασφαλισμένος - άνεργος - ανασφάλιστος να καταριέται την τύχη την κακή που δεν του χαμογέλασε. Που δεν τα κονόμησε, ή που σκοτώνεται να πληρώνει εισφορές για μια κουτσοσύνταξη στα 65 (και αν...). Ωραία στημένο τούτο το τυχερό παίγνιο. Διόλου τυχαίο (ας όψεται η ολιγαρχία) και πολύ κερδοφόρο (για την ολιγαρχία).

Ωστόσο η ζωή η ίδια δείχνει ότι η ικανοποίηση των βασικών αναγκών του ανθρώπου, με δεδομένες και τις σύγχρονες τεχνολογικές κατακτήσεις, δεν επιτυγχάνεται ούτε με τζογάρισμα ούτε με ονειρώξεις. Η μόνη επένδυση με σταθερή και εγγυημένη απόδοση για τα πλατιά λαϊκά στρώματα είναι η πάλη, συντονισμένη και μαζική. Για δουλιά με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, αξιοπρεπή μισθό και ανθρώπινο ωράριο, διασφάλιση και αύξηση των θέσεων εργασίας προκειμένου να καλυφτούν όλα τα κενά (πχ τα τεράστια στην Υγεία, την Πρόνοια, την Παιδεία, τη Φυσική Αγωγή). Πάλη οργανωμένη και ανυποχώρητη. Γιατί ό,τι κερδήθηκε από το λαό, έτσι κερδήθηκε. Και αν ακόμα κάτι υπάρχει όρθιο, έτσι διαφυλάσσεται. Αλλά αυτό, οι σημερινοί κρατούντες δε θα το προβάλλουν σε καμία γειτονιά. Είναι ομολογία που δεν (τους) συμφέρει.