Αυτή τη λέξη έψαχνα να βρω για τίτλο και μου τη δάνεισε ο «Ρ». Εξαχρείωση, αποχαύνωση, πλύση εγκεφάλου, με δυο λόγια ξεφτίλα. Αυτή η πανέμορφη και χρήσιμη κατάκτηση της παγκόσμιας τεχνολογίας, ένα επίτευγμα θαυμάσιο που (πρέπει να) έχει στόχο την ενημέρωση, τη μόρφωση και την ψυχαγωγία του ανθρώπου, να τον απαλλάξει από τη μοναξιά, την εσωστρέφεια και τη θλίψη, να του προσφέρει λίγη χαλάρωση και πνευματική τροφή. Κατάντησε στα χέρια της εκάστοτε άρχουσας τάξης, κι αυτών που διαφεντεύουν τον τόπο, ένα εργαλείο χειραγώγησης της ανθρώπινης συνείδησης και διαμόρφωση κοινής γνώμης με αποπροσανατολισμούς, αποκλεισμούς και διαστρεβλώσεις. Μια παραγωγή παρασιτισμού και σκουπιδιών. Ενα εργαλείο που να υπηρετεί μόνο τα συμφέροντά τους (και που φυσικά είναι αντίθετα με αυτά του ΚΚΕ) και να ασκούν την προπαγάνδα τους. Προσπαθούν να μας πείσουν πως ότι δεν πει η τηλεόραση, δεν υπάρχει. Και ότι πει είναι θέσφατο, είναι καλώς καμωμένο...!

Ανθρωπος και Τηλεόραση. Ενας κυματισμός προσέγγισης και επικοινωνίας, είτε από μέσα είσαι, είτε απ' έξω, είτε πομπός, είτε αποδέκτης. Δημιουργείται μια σχέση μολυσματική και εξαρτημένη. Μια νευρωτική και διάχυτη έλξη, αναπόφευκτη με τον αγχώδη και κινητικό τρόπο ζωής μας, σαν αντίδοτο, δήθεν, στη μοναξιά και εκμαυλισμός, θεραπευτική σαν τη μεθαδόνη. Μια περίεργη ερωτική, μαζοχιστική και διεστραμμένη σχέση, σα μαγνητική αερόφουσκα που μετεωρίζεται στην ατμόσφαιρα και προσφέρει ύπνωση, λήθαργο και κάλπικη διάθεση. Μια ειδυλλιακή και ταυτόχρονα αυτοκαταστροφική σχέση. Από το έδαφος που πατάς αναβλύζουν υδρατμοί και νέφη που σε απογειώνουν ψεύτικα και παραπλανητικά. Σου κάνουνε το μυαλό κουρκούτι...!

Για τους από μέσα τώρα. Η τηλεόραση είναι ένας θαυμάσιος τρόπος να αυτογελοιοποιηθείς. Ο συρφετός αυτός που κάθε μέρα παρελαύνει από τη μικρή οθόνη, έχει χάσει τη συναίσθηση της πραγματικότητας και της αλήθειας. Η γοητεία του γυαλιού νομίζεις ότι σου δείχνει μια διαχρονική σπουδαιότητα, παθαίνεις εξάρτηση κι εσύ, γλυκαίνεσαι και θεωρείς τον εαυτόν σου παντογνώστη και παντοδύναμο. Για λίγα λεπτά - κάτω απ' τα εκτυφλωτικά φώτα της προβολής - μπορείς να λες ό,τι θέλεις με την αίσθηση ότι όλοι σε απολαμβάνουν. Μόλις πέσει ο φακός πάνω σου έχεις μια αφάνταστη επιθυμία να δείξεις τη γελοιότητά σου, χωρίς να το καταλαβαίνεις.

Παρασύρεσαι από μια ιδιότυπη ηδονή, νομίζεις πώς κρατάς τον κόσμο στα χέρια σου και εμφανίζεσαι καμαρωτός πάνω σ' ένα καλάμι. Δε βλέπετε τους τηλεοπτικούς αστέρες της δημοσιογραφίας - όχι όλοι - τις ντίβες της εποχής που κινούνε εκατομμύρια; Πότε βουλιάζουν, πότε αεροβατούν και παίρνουνε ψηλά τον αμανέ και πότε βυθίζονται στην ανυποληψία προκαλώντας κορεσμό, χωρίς να το καταλαβαίνουν. Ενας παραμορφωτικός του εαυτού μας φακός, ένας καθρέφτης με διάφορα ανατρεπόμενα σχήματα, πότε του ύψους και πότε του βάθους!