Μιλούσα με φίλο από τις ΗΠΑ: Η δυστυχία είναι ιερό πράγμα έλεγε, ο Λατίνος ποιητής Τίβουλλος (54 - 19 π.Χ.). Στις ΗΠΑ μετά την 11η Σεπτέμβρη (2001) της αυξανόμενης ύφεσης, τα οικονομικά σκάνδαλα των εταιρειών προσλαμβάνουν μορφή χιονοστιβάδας: Στο κέντρο της παγκόσμιας αυτοκρατορίας του καπιταλισμού, η μαύρη πλειοψηφία του πληθυσμού ζει σε τριτοκοσμικές συνθήκες. Οι ανισότητες στην Ουάσιγκτον είναι εμφανέστατες, εκεί όπου το 68% είναι μαύροι. Στην περιοχή Ανακόστια το μετρό δε φτάνει. Εκεί συμβαίνουν οι περισσότερες εγκληματικές πράξεις: οι αποκλειόμενες ζώνες της φτώχειας, ανεργία, η έλλειψη προοπτικής, αναλφαβητισμός ενισχύουν τα πιο ακραία στοιχεία της εκμετάλλευσης.

Στις λευκές (πλούσιες περιοχές) την ονομάζουν πρωτεύουσα του εγκλήματος. Σπίτια μικρά. Ανήλιαγα. Μουντές πολυκατοικίες. Σπασμένα παράθυρα. Σφραγισμένες πόρτες. Χιλιάδες «χοόιμλες», άστεγοι μαύροι, ξυπόλυτοι, ρακένδυτοι στοιβάζονται για ένα μεροκάματο στις κεντρικές λεωφόρους, του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ του Γκουντ Χόουπ. Περπατούν με πλακάτ, διαδηλώνοντας κατά του πολέμου στο Ιράκ, της φτώχειας. Συναντιούνται το βράδυ κατά ομάδες εκεί όπου «δωρεάν» μοιράζουν πατατόσουπα.

Οι δυο κόσμοι μεγαλείο - αθλιότητα. Στην Ουάσιγκτον, μεγάλα σπίτια, τεράστιοι κήποι, πισίνες, αυτοκίνητα τελευταίου τύπου, πολυτελή εμπορικά κέντρα, πανεπιστήμια του «Τζορτζ Ουάσιγκτον Γιουνιβέρσιτι»: βγαίνουν αναλυτές συστημάτων πληροφορικής - οικονομολόγοι - χρηματιστές, τραπεζίτες, δικηγόροι. Απολαμβάνουν τα «προνόμια» της υπεροχής του συστήματος: «Εντέλλονται να το υπηρετήσουν για να έχουν πρόσβαση στα "πολιτιστικά αγαθά" της Λέσχης των γιάπηδων, της ιδιωτικής ασφάλισης που αργοπεθαίνει στις ΗΠΑ! Μαζί μ' αυτούς που εκθειάζουν τη «Δυναστεία» ως μέσον «πολιτιστικής» ανόδου, όταν ο δείκτης βρεφικής θνησιμότητας, από 17% το 2000 αυξήθηκε το 2001 σε 20%. Ενα στα τρία παιδιά κάτω των 7 ετών ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Τα 39,5 εκατομμύρια των καταγεγραμμένων φτωχών, πλέον αυτών που βρίσκονται στα υπόγεια των σιδηροδρόμων, κλοσάρ του Ροκφέλερ Σέντερ της Ν. Υόρκης, το 33% είναι μαύροι, παρότι δεν αντιπροσωπεύουν πάνω από 13% του συνολικού πληθυσμού.

Η απόσταση μεταξύ φτωχών και πλουσίων πολλαπλασιάζεται. Μια έρευνα στις ΗΠΑ για λογαριασμό του περιοδικού ΤΙΜΕ κατέδειξε ότι η «οικονομία» των φτωχών μεταξύ (1984 - 2006) μειώθηκε κατά 13%, ενώ των πλουσίων αυξήθηκε κατά 33%. Εκεί που οι δραστικές περικοπές των κοινωνικών παροχών, τα επιδόματα της ανεργίας μειώνονται δραστικά και καταργούνται, μεγαλώνουν τις ανισότητες για το «αμερικάνικο όνειρο»! Το «Thank god it's Friday» (Σ' ευχαριστώ Θεέ μου, σήμερα είναι Παρασκευή!) ακούγεται διαρκώς όλο και πιο λίγο, γι' αυτούς που δοκιμάζουν το ελαστικό ωράριο εργασίας γι' αυτούς που το δίχτυ ασφαλείας του μονεταριστή καθηγητή Φρίντμαν (ελάχιστο εισόδημα) έχει εξαφανιστεί! Ενας νέος «οικονομικός Μακαρθισμός», ομού με τον άλλον γνωστό αναπτύσσεται, από το νέο αμερικάνικο σύστημα της πλουτοκρατίας.

Δίχως στέγη, δίχως νόμο, χωρίς οίκτο για τους φτωχούς. Μεγαλώνοντας τις εικόνες βαρβαρότητας στις ΗΠΑ, όχι μόνο για τους «κλοσάρ» αλλά και για όποιον αντιστέκεται στην πολιτική τους. Οι «Πράσινες γραμμές» της 15ης Λεωφόρου (ευημερίας) «διαγράφονται» συστηματικά, απωθώντας εκατομμύρια εξαθλιωμένος στο «πυρ το εξώτερον».