Σ τημένος, ο χιονάνθρωπος, μέσα στο απέραντο λευκό, μοιάζει τσαπατσούλικη μολυβιά στον καμβά πανέμορφου πίνακα φυσικού τοπίου, που ξέφυγε από το πινέλο του ζωγράφου. Στέκεται εκεί, απέναντι, στο βάθος του ορίζοντα. Μόνος, ακίνητος, ανέκφραστος, αμίλητος. Τα μάτια του, μαύρα βαθουλώματα, αποτυπώματα κενού στο παγωμένο πρόσωπο δύσμορφου αγάλματος. Τα χέρια του, απλωμένα στο πλάι κρύσταλλα, ακλόνητα στο άγριο φύσημα τ' ανέμου. Δημιούργημα παιδικής καλλιτεχνικής φαντασίας. Εκφραση της αέναης αγωνίας του ανθρώπου να ξεδιαλύνει το ερώτημα - μυστήριο της δημιουργίας του. Επίτευγμα πρόσκαιρο. Η «ζωή» του μικρή, προσδιορισμένης χρονικής διάρκειας. Το «τέλος» του προκαθορισμένο και ανέφικτο. Οι πρώτες αχτίδες του ήλιου θα σημάνουν την αρχή μιας σύντομης πορείας υγρής διάλυσης. Από το πολύ στο λίγο, από το «τούτο» στο «άλλο». Από την ύπαρξη, στην ανυπαρξία.

Π ρολαβαίνουμε για μια «συνομιλία» μαζί του. Στη μουγκή «γλώσσα» των χιονανθρώπων. Για να μάθουμε τι «λέει» ένα κρυόπλασμα χωρίς νόηση, δίχως συναισθήματα, για τα προβλήματα των ανθρώπων. Δε νιώθει, «λέει», το ψύχος στο παγωμένο του κορμί, που προκαλεί η κακοκαιρία των ημερών. Δε νιώθει, επομένως, και τα παγωμένα ρίγη στα κορμιά των ανθρώπων που διαμένουν στα υπόγεια των μεγαλουπόλεων, ή στα φτωχόσπιτα των απομακρυσμένων και αποκλεισμένων από το χιονιά χωριών, με θέρμανση λειψή, ή και καθόλου, έρμαια στην άγρια επίθεση της Φύσης. Δεν έχει καλλιέργειες να τις καταστρέψει ο πάγος. Είναι, άρα, αδύνατον να συμμεριστεί τη στενοχώρια των φτωχών αγροτών, που θα μείνουν χωρίς εισόδημα, θα οδηγηθούν, μια ώρα αρχύτερα, στο ξεκλήρισμα και θα πεινάσουν οι οικογένειές τους.

Τ ο συμπέρασμα της μικρής «συνομιλίας» είναι προφανές. Ο χιονάνθρωπος δε βιώνει τα ανθρώπινα προβλήματα. Συνεπώς, δεν τον απασχολούν τα ανθρώπινα πάθη, δεν τον ενδιαφέρουν τα ανθρώπινα δράματα. Ομως, το ίδιο κρύοι, το ίδιο αδιάφοροι είναι και κάποιοι που αποτελούνται από σάρκα και οστά, διαθέτουν νόηση, αισθήσεις και αισθήματα. Και η οργάνωση της ανθρώπινης κοινωνίας τους κατέστησε αρμόδιους και υπεύθυνους να ασχολούνται και να λύνουν αυτά τα προβλήματα. Δεν το κάνουν, ή, καλύτερα, το κάνουν μόνο για τους λίγους, αφήνοντας τους πολλούς αβοήθητους να υποφέρουν. Αυτοί οι «ζεστοί χιονάνθρωποι», είναι τα «κρυοπλάσματα» της εξουσίας. Δημιουργήματα ενός συστήματος εκμεταλλευτικής, ταξικής εξουσίας που λειτουργεί άδικα και ανάλγητα σε βάρος των φτωχών και αδυνάτων και συμπεριφέρεται απάνθρωπα.

Ν α προσπαθήσεις να συνομιλήσεις με δαύτους είναι σαν να απευθύνεσαι σε χιονάνθρωπους. Δε θα σε «καταλάβουν» ποτέ, δε θα σε στηρίξουν πουθενά. Δεν έχεις, λοιπόν, παρά να γκρεμίσεις τα «παγερά αγάλματα» που έχουν στηθεί στους θώκους αυτής της εξουσίας. Το καλύτερο θα ήταν να μπορούσες με μια κλοτσιά να τους διαλύσεις, όπως μπορεί ακόμα και ένα παιδί να διαλύσει τον χιονάνθρωπο. Ομως, αυτό δε γίνεται. Για να πέσουν, χρειάζεται να ροκανίσεις τα στηρίγματά τους. Κι αυτό απαιτεί πολλή θέληση, συνεχή προσπάθεια, επιμονή και υπομονή. Αλλά, η μοίρα και των «κρυοπλασμάτων» της εκμεταλλευτικής εξουσίας είναι προδιαγεγραμμένη, όπως και η μοίρα των χιονανθρώπων. Ο ήλιος της ταξικής επανάστασης θα βγει και θα τους λιώσει...