Στον Νίκο... με αγάπη | ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ | ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ

ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ

Στον Νίκο... με αγάπη

Ολοι έχουμε έναν καλό λόγο να πούμε για τον Νίκο Καραντηνό, όσο σύντομος κι όσο αποχαιρετιστήριος και να 'ναι. Σκάλισα τα γραφτά μου και είδα πως στο παρελθόν τού 'χα αφιερώσει αρκετές σελίδες, χωρίς να καταφέρω ν' αγγίξω το μεγαλείο της προσωπικότητάς του. Ο,τι και να γράψεις, είναι λίγο.

Αλίμονο σε μας, που μείναμε καλαφατίζοντας χάρτινες βαρκούλες, θέλοντας να σε συνοδέψουμε σε λιμάνι που δεν έχει γυρισμό. Αλίμονο σε μας, που μείναμε να μετράμε τ' αστέρια, μήπως και κατορθώσουμε να σ' ανακαλύψουμε εκεί ψηλά. Μα εσύ «έφυγες» ξαφνικά και δεν άφησες το δάκρυ μας να τρέξει προς συνάντησή σου.

Κι όταν ακόμα αγγίξαμε το σεπτόν σου σκήνωμα, μας ήταν δύσκολο να πιστέψουμε πως έφυγες. Τελευταία φορά που καθίσαμε πλάι, στην εκδήλωση της Καλλιθέας για τα 90 χρόνια του Κόμματος, τίποτα δεν έδειχνε πως το τέλος ήταν τόσο κοντά. Ζωηρός, δυναμικός, γλυκομίλητος, όπως χρόνια τώρα σε θυμάμαι στην ΠΕΑΦΕ. Ετσι, η ανάμνησή σου είναι ζεστή και κοντινή.

Κάποτε μου προτάθηκε από το ΔΣ του Κεφαλονίτικου Πολιτιστικού Συλλόγου «ΕΥΓΕΡΟΣ», σ' εμένα ένα μη Κεφαλονίτη, να μιλήσω στην εκδήλωση που ετοίμαζε προς τιμήν σου. Ενιωσα στην αρχή κάτι σαν έκπληξη και δέος μπροστά σ' αυτήν την πρόταση. Αναρωτήθηκα, εάν θα ήμουνα ικανός να προσεγγίσω έναν τόσο σπουδαίο άνθρωπο, μια τόσο σημαντική προσωπικότητα, χωρίς τον κίνδυνο να τον ξεφτίσω, να τον μετρήσω στα ίσα και στα σωστά, χωρίς να χαμηλώσω το μπόι του. Σαν το καλοσκέφτηκα, αισθάνθηκα ένα αίσθημα τιμής και περηφάνιας. Πρέπει να προσπαθήσω - είπα - πρέπει να βουτήξω και ν' αρχίσω να σμιλεύω το αντικείμενό μου.

Αρχισα να σκιαγραφώ τα περασμένα, άρχισα να στήνω τον κορμό του συλλογισμού μου και ξεπετάχτηκαν μπροστά μου τα ιερά κεφαλονίτικα τέρατα. Ο Μαρίνος Αντύπας, ο Ανδρ. Λασκαράτος, ο Παναΐτ Ιστράτι, ο Νίκος Καββαδίας, ο Νίκος Καρβούνης και κάπου ανάμεσά τους να συμπληρωθεί και να δέσει το παζλ τοποθέτησα και τον Νίκο Καραντηνό.

Με την εντύπωση που μου έκανε κάποια ομιλία του, θα τελειώσω!

«Καθώς μιλούσε, ένα απαλό ουράνιο αγέρι, ένα χάιδεμα χελιδονιού, απάλυνε το πρόσωπο κι έσβησε χρόνια πολλά. Κι είδα την πάχνη να καθαρίζει κι είδα το δέρμα να λαμπικάρει κι είδα κατάμαυρα πυκνά μαλλιά. Είδα τον "Διονύση", τον αλύγιστο ΕΠΟΝίτη, σβέλτο σαν κλώνο αλυγαριάς, καθρεφτισμένο στα γαλανά νερά του νησιού του, πότε με τα κύματα να παλεύει και πότε ν' αναρριχάται σα ζαρκάδι στις ψηλές βουνοκορφές του Αίνου...».

Βασίλης ΛΙΟΓΚΑΡΗΣ