Δυο βασικά συμπεράσματα προκύπτουν από την ανακοίνωση, προχτές, της εισοδηματικής πολιτικής της κυβέρνησης: Το πρώτο είναι ότι όλοι οι εργαζόμενοι βράζουν στο ίδιο καζάνι. Ανεξάρτητα από κλάδο και ειδικότητα, ανεξάρτητα από το αν απασχολούνται στον ιδιωτικό ή το δημόσιο τομέα. Αν στις μεγαλοεπιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα οργιάζουν η εκ περιτροπής εργασία, η μείωση μισθών και οι απολύσεις, στο δημόσιο τομέα τα αντίστοιχα αντεργατικά μέτρα μεταφράζονται σε «πάγωμα» μισθών και συντάξεων, σε μείωση του εισοδήματος και μετατροπή του μισθού σε άθροισμα επιδομάτων, σε παραπέρα ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων. Κοινός παρονομαστής σε όλα τα αντιδραστικά μέτρα, που παίρνουν το κεφάλαιο και το κράτος - εργοδότης, είναι η κρίση και η ανάγκη να αντιμετωπιστούν οι συνέπειές της χωρίς να πληγεί η κερδοφορία του μονοπωλιακού κεφαλαίου.

Το δεύτερο συμπέρασμα που προκύπτει έχει να κάνει με τη γραμμή πάλης, που μπορεί με αποτελεσματικότητα να βοηθήσει στην άμυνα της εργατικής τάξης απέναντι στην εντεινόμενη επίθεση και, σε μια πορεία, να τη βγάλει στην αντεπίθεση, να την κάνει ακόμα πιο ικανή να αποσπάει κατακτήσεις και να ανατρέπει τη σε βάρος της κατάσταση. Τι αποδείχτηκε όλα αυτά τα χρόνια; Οτι η γραμμή της συναίνεσης στο συνδικαλιστικό κίνημα, του κοινωνικοεταιρισμού, της διαμόρφωσης αιτημάτων στα όρια του «εφικτού» για το κεφάλαιο, άφησε ανοχύρωτη την εργατική τάξη μπροστά στην εργοδοτική επέλαση, που παίρνει ολοένα και πιο αντιδραστικά χαρακτηριστικά. Οδήγησε σε υποχωρήσεις και συμβιβασμούς, που έδωσαν την ευκαιρία στο κεφάλαιο να κερδίσει σημαντικό έδαφος στο πεδίο της ταξικής πάλης, να γίνεται ολοένα και πιο επιθετικό.

Αυτή η γραμμή, οι πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις που την προωθούν και τη στηρίζουν, πρέπει να καταδικαστούν από τους εργαζόμενους. Είναι η γραμμή, που δίνει σήμερα τη δυνατότητα στο κεφάλαιο, στην κυβέρνηση και τα κόμματά του να αναπαράγει άθλια ιδεολογήματα περί «ρετιρέ» και χαμηλόμισθων - χαμηλοσυνταξιούχων, σε μια προσπάθεια να διασπάσει τους εργαζόμενους. Είναι η γραμμή, που αφήνει χώρο στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα να εμφιλοχωρήσουν δηλητηριώδεις απόψεις, που θέλουν να συγκαλύψουν τον πραγματικό χαρακτήρα της καπιταλιστικής κρίσης, να σπρώξουν τους εργατοϋπάλληλους στον γκρεμό της συναίνεσης και στην εκβιαστική αποδοχή νέων θυσιών, προκειμένου να επανέλθει το κεφάλαιο σε τροχιά υπερκερδοφορίας.

Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, αναδεικνύεται η αναγκαιότητα του ενιαίου, καθολικού αγώνα της εργατικής τάξης με το πλαίσιο του ΠΑΜΕ. Αν υπάρχει ένας δρόμος να ακυρωθούν οι προσπάθειες της εργοδοσίας και των κομμάτων της να φορτώσουν την κρίση στους εργάτες, αυτός δεν είναι άλλος από το δρόμο της πάλης με το πλαίσιο του ΠΑΜΕ. Το δρόμο, που καθιστά πρώτιστο, άμεσο καθήκον την αποδυνάμωση των κομμάτων των πολυεθνικών και του ευρωμονόδρομου, τη συντριπτική ήττα του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού σε όλα τα μέτωπα, την ενίσχυση του ταξικού πόλου στο συνδικαλιστικό κίνημα. Μ' αυτήν τη στρατηγική στόχευση, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ δίνουν τη μάχη για την επιτυχία της απεργίας στις 2 Απρίλη και των απεργιακών συγκεντρώσεων που θα διοργανώσουν οι ταξικές δυνάμεις σε όλη τη χώρα.