Οανηλεής και αδυσώπητος πόλεμος των διαπλεκομένων για τη μοιρασιά της πελώριας πίτας, όπως αναμενόταν, δεν έχει επιπτώσεις μόνο στην «ανταγωνιστική θέση» των αντιμαχόμενων μπλοκ, αλλά έχει διαβρωτικές και καταστροφικές συνέπειες και στην πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου. Είναι προφανής η παράλληλη υποβόσκουσα ιδεολογικοπολιτική επιχείρηση να βγει ως συμπέρασμα από αυτή τη διαμάχη ότι «όλοι είναι ίδιοι», «όλοι τα πιάνουν», «τα πάντα πωλούνται και αγοράζονται». Προέκταση αυτής της άκρως επικίνδυνης και ισοπεδωτικής θεωρίας είναι ότι «τίποτα δεν μπορεί να γίνει», «τα μεγάλα αφεντικά κάνουν κουμάντο και τα κόμματα εκτελούν». Η θεωρία αυτή κινδυνεύει να δηλητηριάσει τις λαϊκές συνειδήσεις, πολύ περισσότερο, γιατί αντιλαμβάνονται την απύθμενη υποκρισία και κοροϊδία εκείνων που εμφανίζονται ως αμείλικτοι και απηνείς διώκτες της διαπλοκής.

Απαραίτητη προϋπόθεση, για να περάσει η μοιρολατρική και ραγιάδικη αντίληψη απέναντι στην κυρίαρχη πολιτική και τους διαχειριστές της, είναι να «μολυνθεί» και συκοφαντηθεί το ΚΚΕ. Να παρουσιαστεί, δηλαδή, σαν ένα κόμμα όπως τα υπόλοιπα, που είναι «μέσα στο παιχνίδι» και, τελικά, είναι «συνένοχο» για τα φαινόμενα της διαπλοκής. Μια τέτοια προσπάθεια επιχειρήθηκε με αφορμή τις ανυπόστατες καταγγελίες του βουλευτή της ΝΔ Γ. Κεφαλογιάννη, σχετικά με την ανάθεση των ψηφιακών παροχών του ΟΤΕ το 1990. Στόχος, εκτός των άλλων, ήταν να εμπλακεί και το ΚΚΕ στη διαμάχη των διαπλεκομένων συμφερόντων και στο αλισβερίσι που γίνεται. Η βρώμικη αυτή επίθεση μεθοδεύεται κυρίως από κυβερνητικής πλευράς, η οποία βολεύεται εξαιρετικά να εμφανίζει τους πάντες «σαν τα μούτρα της».

Είναι χαρακτηριστικό ότι χτες στη Βουλή ο Ε. Βενιζέλος, προκειμένου να αποδείξει ότι τα περί διαπλοκής αγγίζουν και την αντιπολίτευση, επικαλέστηκε τα όσα είπε ο Γ. Κεφαλογιάννης, για να καταλήξει λέγοντας ότι «η Οικουμενική κυβέρνηση ήταν η πιο αδιαφανής κυβέρνηση της μεταπολιτευτικής ιστορίας, με δεύτερη πιο αδιαφανή κυβέρνηση αυτήν του Τ. Τζαννετάκη». Στην κατεύθυνση αυτή κινείται, ανεξάρτητα προθέσεων, και η προχτεσινή δήλωση του προέδρου της Βουλής Απ. Κακλαμάνη, ο οποίος έκανε λόγο για «ευθύνες ορισμένων προσώπων, διάσπαρτων δυστυχώς σε όλους τους πολιτικούς χώρους». Γνωρίζουν, βέβαια, πολύ καλά ότι το ζήτημα δεν είναι οι ευθύνες κάποιων μεμονωμένων προσώπων, αλλά η ίδια η κυρίαρχη πολιτική, που είναι ταγμένη στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μεγάλων αφεντικών. Αλλά αυτή πρέπει να μείνει στο απυρόβλητο και, στη χειρότερη περίπτωση, οι ευθύνες να πέσουν σε κάποιους «αποδιοπομπαίους τράγους» ή να «καθαρίσουν» με κάποια ανώδυνα «θεσμικά» μερεμέτια. Ο Γ. Παπαντωνίου, για παράδειγμα, ανακάλυψε ξαφνικά ότι «με την απελευθέρωση των αγορών γιγαντώνονται οι οικονομικές μονάδες, άρα υπάρχει ένα θέμα παρεμβάσεων στο θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας του πολιτεύματος»!

Γνωρίζουν, επίσης, πολύ καλά ότι δεν είναι καθόλου εύκολο «να βάλουν στο χέρι» το ΚΚΕ και οι συκοφαντικές και προβοκατόρικες επιθέσεις τους πέφτουν στο κενό. Οι εργαζόμενοι, οι λαϊκές μάζες, διαπιστώνουν καθημερινά τον ηρωικό αγώνα των κομμουνιστών για το ξερίζωμα της πολιτικής που γιγαντώνει τα διαπλεκόμενα, τον αγώνα τους ενάντια σε όλα τα μονοπώλια και όχι απέναντι σε μεμονωμένους καπιταλιστές. Ο,τι και αν κάνουν, δεν πρόκειται να αφαιρέσουν τίποτα από το κύρος και την αίγλη του Κόμματος, στο οποίο προσβλέπουν οι εργαζόμενοι και στηρίζουν τις ελπίδες τους για αντίσταση και ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής και των πάσης φύσης διαπλεκομένων μαζί της.