Χτες, ο Αλ. Παπαδόπουλος, με δηλώσεις του στα ραδιόφωνα, υποστήριξε ότι η περιφερειακή συγκρότηση του ΕΣΥ είναι ψηφισμένη από το 1983 και ότι ο νόμος, που ψηφίστηκε πρόσφατα και έχει τον ψευδεπίγραφο τίτλο «Βελτίωση και εκσυγχρονισμός του ΕΣΥ», αποτελεί την εξειδικευμένη μορφή της μεταρρύθμισης.
Τα ΠεΣΥ, που θεσμοθέτησε τώρα η κυβέρνηση, είναι ένα συγκεντρωτικό αυταρχικό όργανο, χωρίς αντιπροσωπευτική εκπροσώπηση των φορέων, και με την παντοδυναμία του προέδρου - μάνατζερ έχει ως στόχο την επιβολή με κάθε τρόπο της κυβερνητικής πολιτικής στο χώρο της Υγείας.
Από τη λειτουργία των νοσοκομείων ως επιχειρήσεων, ο πολίτης δεν έχει να προσδοκά καμία βελτίωση, καθώς το αγαθό της υγείας, από δικαίωμα του ίδιου και υποχρέωση του κράτους προς αυτόν, μπαίνει στη διατίμηση και μετατρέπεται σε προϊόν αγοραπωλησίας.
Το σίγουρο είναι ότι αυτή η αγοραία λογική θα οδηγεί όλο και πιο βαθιά το χέρι του ασθενή στην τσέπη, στην ώρα της ανάγκης. Ηδη, με τα μέχρι τώρα μέτρα που πάρθηκαν, έχουν οδηγήσει τον Ελληνα πολίτη να πληρώνει από την τσέπη του τις 42,66 από τις 100 δραχμές που δαπανώνται για την υγεία.
Ετσι, αφού προχώρησε στη σταδιακή εγκατάλειψη, έρχεται τώρα να εμφανιστεί ως προστάτης του Ελληνα πολίτη από τα «πιράνχας» στο χώρο της Υγείας.
Αλλά ποιος έθρεψε τα «πιράνχας» και τα «σκυλόψαρα»; Δεν κυβερνούσε το ΠΑΣΟΚ τόσα χρόνια;
Την πλήρη και αποκλειστική ευθύνη για το κατάντημα του δημόσιου συστήματος υγείας την έχουν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, αν δεν το επιδίωκαν κιόλας, και ας παριστάνουν οι κυβερνώντες τους έκπληκτους τώρα.
Εκείνος που δε φταίει, αλλά θα πληρώσει - και, μάλιστα, πολύ ακριβά σε χρήμα και σε υγεία - θα είναι ο ασθενής. Τα ίδια επίχειρα θα λάβουν και οι εργαζόμενοι στις υγειονομικές μονάδες. Τα νοσοκομεία θα γίνουν μονάδες πολλών ταχυτήτων και οι ασθενείς θα έχουν περίθαλψη ανάλογη με το πορτοφόλι τους.
Πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες προσβολές της προσωπικότητας και καταπάτησης των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Και αυτό τον εξανδραποδισμό η κυβέρνηση τον παρουσιάζει ως ευεργεσία στον πάσχοντα πολίτη.
Είναι στο χέρι όσων θίγονται - και αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού - να χαράξουν μια γραμμή άμυνας, να υπερασπιστούν τα δικαιώματα των ασθενών και των εργαζομένων και να οραματιστούν την προοπτική της λαϊκής υγείας, στα πλαίσια μιας άλλης πολιτικής.