Η ενασχόληση της προχτεσινής πρωινής σύσκεψης του πρωθυπουργού με τους στενούς του συνεργάτες με τον «κίνδυνο» εκδήλωσης σφοδρών λαϊκών αντιδράσεων και κινητοποιήσεων στη διάρκεια της Ελληνικής Προεδρίας της ΕΕ, αποτελεί μια σαφή και μη επιδεχόμενη αμφισβητήσεων απόδειξη της ανησυχίας που έχει καταλάβει την κυβέρνηση μπροστά σ' αυτό το ενδεχόμενο. Πολύ περισσότερο, που πάρθηκε και απόφαση για την προώθηση ενός σχεδίου ενσωμάτωσης αυτών των αντιδράσεων και χτυπήματος των κινημάτων και του πολιτικού φορέα που αρνούνται τις ευρω-υποκλίσεις. Μάλιστα, το ΚΚΕ - γιατί προς τη μεριά του κυρίως στρέφονται τα βέλη - θα αντιμετωπιστεί, όπως διαδίδεται, ως «φορέας που θα επιχειρήσει να θέσει σε "μπλόκο" όλη τη χώρα», και ο νοών νοείτω.

Φυσικά, η κυβέρνηση δεν ανησυχεί για τον κίνδυνο πρόκλησης επεισοδίων. Τέτοιος κίνδυνος από την πλευρά των διαδηλωτών και των φορέων που διοργανώνουν τις κινητοποιήσεις δε συντρέχει. Αλλωστε, σε μια τέτοια περίπτωση, θα της δινόταν η αφορμή να συκοφαντήσει και το άλλοθι να πλήξει με μεγαλύτερη δριμύτητα το λαϊκό κίνημα. Ούτε, βέβαια, θα ανησυχούσε τόσο, αν οι κινητοποιήσεις διεξάγονταν υπό τη σκέπη κάποιου κοινωνικού φόρουμ με ανώδυνα για την κυριαρχία του ευρωπαϊκού μεγάλου κεφαλαίου αιτήματα. Ισα ίσα, που θα τις επικαλούνταν ως απόδειξη του σεβασμού της στο δικαίωμα έκφρασης της αντίθετης άποψης. Δεν είναι, εξάλλου, τυχαίο ότι σε κάτι τέτοιες κινητοποιήσεις ποζάρουν στην πρώτη γραμμή πρωτοκλασάτα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, με την ιδιότητα των συνδικαλιστών.

Εκείνο που ανησυχεί την κυβέρνηση είναι το ενδεχόμενο πλατιές λαϊκές μάζες να χειραφετηθούν από τις λογικές των ευρωμονοδρόμων, με τις οποίες για χρόνια τις βομβαρδίζει. Την ανησυχεί η αφύπνιση συνειδήσεων. Τρέμει στο ενδεχόμενο να βρει απήχηση το κάλεσμα της λαϊκής συσπείρωσης και πάλης σε αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, που δεν μπορεί παρά να στρέφεται και εναντίον της Ευρωπαϊκής Ενωσης, του χαρακτήρα της και των συμφερόντων που εκφράζει και που μακράν βρίσκονται από τα λαϊκά συμφέροντα. Αυτό φοβούνται και γι' αυτό στρέφονται εναντίον των φορέων και των δυνάμεων, που με τέτοιο προσανατολισμό δρουν μέσα στο εργατικό και λαϊκό κίνημα και θα υποδεχτούν τους Ευρωπαίους εταίρους ως εκπροσώπους του ευρωπαϊκού μονοπωλιακού κεφαλαίου.

Δυστυχώς, αυτήν την ανησυχία μοιράζεται και η ηγεσία του ΣΥΝ. Και δεν τη μοιράζεται απλά, αλλά έσπευσε να συνδράμει την κυβερνητική προσπάθεια χτυπήματος αυτών των δυνάμεων. Ξέροντας ότι, στο βαθμό που το κάλεσμά τους απλωθεί και βρει ανταπόκριση στο λαό και τους εργαζόμενους, τόσο θα ξεσκεπάζεται και η δική της αποπροσανατολιστική τακτική, η διάχυση αυταπατών περί «κοινωνικής Ευρώπης», που στόχο έχουν την αποχαύνωση των λαϊκών στρωμάτων.