Μέχρι πριν λίγα χρόνια η επιγραφή «Ενοικιάζεται» έμπαινε κυρίως στις οικίες. Σήμερα, στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, στην Ευρώπη της «συνοχής και της αλληλεγγύης», η ταμπέλα της «ενοικίασης» μπαίνει και στους ανθρώπους. Οι άνθρωποι ενοικιάζονται. Οι εργάτες ενοικιάζονται. Ενοικιάζονται με την ώρα, τη βδομάδα, το μήνα. Ενοικιάζονται όπως ένα αυτοκίνητο, ένα δωμάτιο, ένα οποιοδήποτε αντικείμενο. Με μια διαφορά. Το αντικείμενο αυτό που λέγεται «εργάτης», μπορεί και παράγει. Παράγει κέρδη, πολλά κέρδη γι' αυτόν που μπαίνει στη δούλεψή του, αλλά και γι' αυτόν που τον διακινεί, τον δουλέμπορο.

Πριν λίγα χρόνια, οι δουλέμποροι έκαναν τη δουλιά μέσα στο ημίφως της μισο-παρανομίας. Σήμερα με τον νόμο του ΠΑΣΟΚ 2956/2001, βγήκαν προκλητικά στις πιάτσες της ανεργίας. Εγιναν οι νόμιμοι «προστάτες» και «προαγωγοί» χιλιάδων και χιλιάδων εργαζομένων. Σε πολυτελή φυλλάδια διαφημίζουν το «κοινωνικό τους έργο», με χρυσοπληρωμένες διαφημίσεις ρίχνουν την απόχη της εκμετάλλευσης.

Το φαινόμενο παίρνει κάθε μέρα εκρηκτικές διαστάσεις. Ανεργοι, γυναίκες και άντρες, νέοι και ηλικιωμένοι εξαναγκάζονται να μπαίνουν στα σκλαβοπάζαρα των εταιριών «προσωρινής απασχόλησης», όπως είναι η επίσημη ονομασία τους. Και αυτοί, με το αζημίωτο, πουλάνε το εμπόρευμα. Πουλάνε, υπάλληλους γραφείου και καθαρίστριες, τεχνικούς και εργάτες, ειδικευμένους και ανειδίκευτους. Πουλάνε φτηνό κρέας στις επιχειρήσεις. Γιατί η «Ευρωπαϊκή Ενωση ΑΕ» δε θέλει μόνιμους εργάτες. Γιατί οι Βρυξέλλες απεχθάνονται τη σταθερή και πλήρη εργασία. Γιατί η καπιταλιστική Ευρώπη των «25», εκτός από τα υπερκέρδη στα μονοπώλια δεν μπορεί να εξασφαλίσει τίποτα άλλο.

Μόνο το 2001, επτά εκατομμύρια εργαζόμενοι στην Ευρώπη έγιναν θύματα και αιχμάλωτοι αυτών των εταιριών. Απ' αυτούς μόνο το 1,4% είναι πλήρως απασχολούμενοι. Την ίδια χρονιά, το 4,5% των εργαζομένων στην Ολλανδία, το 3,2% στη Βρετανία, το 2,5% στη Γαλλία ήταν «ενοικιαζόμενοι». Στην Ελλάδα, ο τζίρος των δουλεμπορικών μόνο για το 2002 ανήλθε στα 20 εκατομμύρια ευρώ. Και το κεφάλαιο στην Ελλάδα ακολουθεί την ίδια διαδικασία. Νόμιμα με την κυβερνητική βούλα.

Ηδη μεγάλες επιχειρήσεις, ακόμα και οι πρώην ΔΕΚΟ απευθύνονται σταθερά, στις εταιρίες ενοικίασης, για να εξασφαλίσουν το εργατικό δυναμικό που έχουν ανάγκη. Δε χρειάζεται να περιγράψουμε ποια είναι τα δικαιώματα αυτής της κατηγορίας εργαζομένων. Γνωρίζοντας καλά, ποιοι είναι οι μισθοί, ποια η αυθαιρεσία της εργοδοσίας, απέναντι στους εργαζόμενους που έχουν απευθείας με τον εργοδότη σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου, γίνεται φανερό ποια είναι η θέση του «ενοικιαζόμενου εργάτη».

Απέναντι σε αυτή την πιο μαύρη μορφή εκμετάλλευσης. Αντίκρυ σε αυτή την πιο χυδαία και στυγνή μορφή εργασίας. Μέσα σε ένα καθεστώς που αναγνωρίζει μόνο τα δικαιώματα του καπιταλιστή και όχι του εργάτη που δουλεύει τη μηχανή, η απαίτηση του ΠΑΜΕ «να κλείσουν τώρα τα δουλεμπορικά», είναι απαίτηση ζωής. Είναι κάλεσμα αγώνα για μια ζωή με αξιοπρέπεια για δουλιά με δικαιώματα. Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα δε θα αφήσει τους δουλέμπορους να αλωνίζουν. Οι εργαζόμενοι, τα συνδικάτα, άπαντες, έχουν υποχρέωση να βρεθούν σε αυτό τον αγώνα.