Μόνο αγανάκτηση προκαλεί η στάση της κυβέρνησης απέναντι στο ενδεχόμενο να προσκληθεί, για να παρακολουθήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, ο ηγέτης της Κούβας Φιντέλ Κάστρο. Χρειάζεται πράγματι θράσος ολυμπιακών διαστάσεων, για να τολμήσει η κυβέρνηση να πει όχι στον ηγέτη της Κούβας. Δεν έχει ένα τέτοιο δικαίωμα, ούτε από τον ελληνικό λαό, αλλά ούτε και από τις «αρχές» που υποτίθεται πως διέπουν τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων. Δεν το επιτρέπει η στάση φιλίας του ελληνικού προς τον κουβανικό λαό και η αλληλεγγύη του προς την Κουβανική Επανάσταση.

Αλλά και το μπόι της κυβέρνησης δε φτάνει για να πει κατευθείαν ένα τέτοιο «όχι». Γι' αυτό «τα μασάει» και πετάει «το μπαλάκι» στην απόφαση της Ευρωπαϊκής Ενωσης της 5ης Ιούνη, που εξάλλου χρεώνεται στην Ελληνική Προεδρία, περί ενίσχυσης των μέτρων απομόνωσης της Κούβας, όπως και στη «Σένγκεν», που σύμφωνα με τη δήλωση του υπουργού Εξωτερικών Γ. Παπανδρέου, είναι αρμόδια για το αν ο Φιντέλ Κάστρο έρθει στην Ελλάδα, για να παρακολουθήσει την Ολυμπιάδα! Νομίζουν ότι μεταθέτοντας την ευθύνη θα κρύψουν το δικό τους πρόσωπο και θα σκεπάσουν τη γύμνια τους.

Η στάση αυτή της κυβέρνησης, όσο κι αν προκαλεί, δεν πρέπει να ξαφνιάζει. Είναι μια ακόμα εκδήλωση, ένα ακόμα αποτέλεσμα της κυβερνητικής πολιτικής, τόσο όσον αφορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες όσο και όσον αφορά γενικά στη θέση και το ρόλο της χώρας μας, στα πλαίσια του νέου συστήματος διεθνών σχέσεων που οικοδομεί η νέα τάξη του ιμπεριαλισμού. Ειδικά, όσον αφορά στην Ολυμπιάδα, γίνεται περισσότερο από φανερό ότι αυτή δρομολογείται, «κόβεται και ράβεται» στα μέτρα της νέας τάξης πραγμάτων και είναι πλήρως υποταγμένη στις σκοπιμότητες του ιμπεριαλισμού.

Οσο για τη θέση της χώρας, αυτή έχει μπει σε νέα φάση εξάρτησης και διαπλοκής με τον ιμπεριαλισμό που τη σηματοδοτούν η ολοκληρωτική ένταξη και η ενεργός συμμετοχή της στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Η δουλική υποτέλεια του παρελθόντος στα ιμπεριαλιστικά κελεύσματα έχει γίνει πλέον συνειδητή επιλογή, χωρίς προσχήματα. Εξάλλου, το άλλοθι της «μικρής και αδύναμης Ελλάδας» αντικαταστάθηκε πια από την «ισχυρή Ελλάδα». Ετσι η ντόπια άρχουσα τάξη, μέσω της κυβέρνησης Σημίτη που την εκπροσωπεί, εμφανίζεται όλο και πιο φανατική και με υπερβάλλοντα ζήλο στην εκπλήρωση των αποστολών που αναλαμβάνει, προκειμένου να εξασφαλίσει μια καλύτερη θέση στον ιμπεριαλιστικό καταμερισμό.

Αν όμως αυτές είναι οι βουλές της κυβέρνησης, οι βουλές του ελληνικού λαού είναι άλλες και δεν μπορεί να ανεχθεί αυτή την πρόκληση. Η κυβέρνηση Σημίτη θα είναι υπόλογη και στον κόσμο που ακολουθεί το ΠΑΣΟΚ. Ο ρόλος του «γενίτσαρου» των ιμπεριαλιστών που διεκδικεί ο Κ. Σημίτης, ο Γ. Παπανδρέου και γενικά η κυβέρνηση δεν πείθει κανέναν και περισσότερο γελοιοποιεί όσους ενδύονται έναν τέτοιο ρόλο.