Το γεγονός ότι η κυβέρνηση αναγγέλλει την εσπευσμένη επικύρωση της «Ευρωπαϊκής Συνταγματικής Συνθήκης» και θέλει να περιορίσει τη συζήτηση στους τέσσερις τοίχους μιας κοινοβουλευτικής επιτροπής, ή της ολομέλειας του Κοινοβουλίου, κάνει επείγουσα την ανάγκη για ενημέρωση του ελληνικού λαού σχετικά με το περιεχόμενο της «Συνταγματικής Συνθήκης» και τις συνέπειες που θα έχει από την εφαρμογή της.

Και δεν αναφερόμαστε, βεβαίως, στις ακριβοπληρωμένες καμπάνιες της Ευρωπαϊκής Ενωσης για τη χειραγώγηση και την παραπλάνηση των εργαζομένων, αλλά για μια ενημέρωση, όπου θα αντιμετωπίζονται ισότιμα όλες οι απόψεις για το «ευρωσύνταγμα», αλλά και για το χαρακτήρα και τη φύση της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Τη μεγαλύτερη ευθύνη για μια τέτοια ενημέρωση έχει η ίδια η κυβέρνηση και ειδικότερα μέσω των δημόσιων μέσων ενημέρωσης. Χωρίς να απαλλάσσονται των ευθυνών τους τα ιδιωτικά κανάλια και ο Τύπος.

Ταυτόχρονα με τη «συνωμοσία της σιωπής» η κυβέρνηση, έχοντας δρομολογήσει την επικύρωση της «Ευρωπαϊκής Συνταγματικής Συνθήκης» στη Βουλή, δείχνει ότι όχι μόνο δε θέλει ενημερωμένο το λαό για ένα ζήτημα που καθορίζει τη ζωή του, αλλά αρνείται τη συμμετοχή του στην έγκριση αυτής της «Συνθήκης». Ετσι αρνείται τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος, επιδεικνύοντας την ίδια αυταρχική συμπεριφορά και αντιδημοκρατική αντίληψη, όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, που απέρριψαν τις προτάσεις του ΚΚΕ για δημοψηφίσματα, τόσο για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, όσο και για τη Συνθήκη του Αμστερνταμ.

Η απαίτηση για ενημέρωση πρέπει να συνοδεύεται από την πάλη για την απόκρουση και την ανατροπή της πολιτικής, που έρχεται να θωρακίσει το «ευρωσύνταγμα». Η πάλη των λαϊκών στρωμάτων για την αντιμετώπιση της λιτότητας, της ανεργίας, της ακρίβειας, των αντιασφαλιστικών μέτρων, της ιδιωτικοποίησης της Υγείας και της Παιδείας, της σύνθλιψης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων προς όφελος των πολυεθνικών, του ξεκληρίσματος των μικρομεσαίων αγροτικών νοικοκυριών, είναι το «όχι» σε κάθε «ευρωσύνταγμα», είναι το «όχι» στην πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης της κυβέρνησης, των δυνάμεων του ευρωμονόδρομου. Οπως και το αντίστροφο, το «όχι» στο «ευρωσύνταγμα» είναι ένα καθοριστικής σημασίας βήμα στην πάλη για τη διεκδίκηση της λύσης των άμεσων προβλημάτων, αλλά και για την προοπτική μιας Ευρώπης της ειρήνης, της ισότιμης συνεργασίας των λαών, του σοσιαλισμού.

Το λαϊκό «όχι» πρέπει να εκφραστεί σε όλα τα πεδία της πολιτικής, που προσαρμόζει τις λαϊκές ανάγκες και τις λαϊκές προσδοκίες στις απαιτήσεις των μονοπωλίων, των τραπεζιτών, των δυνάμεων του πολέμου και του αυταρχισμού. Στο δρόμο του αγώνα, στην προοπτική αλλαγής του συσχετισμού δύναμης σε όφελος του λαού, εντάσσεται και το «όχι» σε κάθε «ευρωσύνταγμα», «όχι» στην Ευρωπαϊκή Ενωση.