Γόνιμη μνήμη | Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ | ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

Γόνιμη μνήμη

Τριάντα οχτώ χρόνια μετά το πραξικόπημα της 21ης Απρίλη 1967 και την επιβολή της στρατιωτικοφασιστικής δικτατορίας στη χώρα μας, μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα: «Τον ξέρουμε τον ένοχο, κι είναι γνωστή η αιτία».

Και βεβαίως, η 21η Απρίλη δεν ήταν «κεραυνός εν αιθρία». Ηταν γέννημα θρέμμα του μετεμφυλιακού καθεστώτος, που εγκαθιδρύθηκε στην Ελλάδα, και των σχεδιασμών του αμερικανοΝΑΤΟικού ιμπεριαλισμού. «Μετά τα Ιουλιανά του '65, ο διάχυτος φόβος των κυρίαρχων τάξεων τις έκανε αντικειμενικά πρόθυμες να αποδεχτούν την αντικατάσταση του κοινοβουλευτικού καθεστώτος από ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης», έγραφε ο καθηγητής Αρ. Μάνεσης.

Τα δύο μεγάλα κόμματα εκείνης της εποχής, η ΕΡΕ και η Ενωση Κέντρου, όχι μόνο δεν κατάφεραν να αποτρέψουν το πραξικόπημα, αλλά, όπως προκύπτει και από τις αποκαλύψεις που ακολούθησαν, συζητούσαν παρασκηνιακά (με το Παλάτι) ακόμη και το ενδεχόμενο «συνταγματικής εκτροπής». Παρά το ότι οι καταγγελίες για κινήσεις αξιωματικών, που ήταν οι μετέπειτα πρωταίτιοι του πραξικοπήματος, έφθασαν (από την ΕΔΑ) στη Βουλή, τα δύο κόμματα άφηναν άθικτους τους μηχανισμούς της αποσταθεροποίησης. Υπολογίζοντας και οι δύο ότι αυτοί οι μηχανισμοί θα εξυπηρετήσουν τον κοινό σκοπό, δηλαδή την υπονόμευση του λαϊκού κινήματος, που έδειχνε σημάδια ριζοσπαστικοποίησης, και τον περιορισμό της Αριστεράς, που εξελισσόταν σε επικίνδυνο, αστάθμητο, παράγοντα για τα σχέδιά τους.

Αλλά στο πραξικόπημα των συνταγματαρχών καθοριστικός ήταν και ο ρόλος των Αμερικανών. Το παραδέχονται πλέον και οι ίδιοι. Το Δεκέμβρη του 1999, ο Αμερικανός Πρόεδρος Μπιλ Κλίντον, κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα, ζήτησε συγνώμη από τον ελληνικό λαό για την υποστήριξη που παρείχαν οι ΗΠΑ στη δικτατορία. Ομολογία ενοχής.

Η δήλωση Κλίντον έχει τη δική της σημασία για τον ιστορικό του μέλλοντος, όμως η συμβολή των ΗΠΑ στην προετοιμασία και την πραγματοποίηση του πραξικοπήματος ήταν βεβαιωμένη. Λίγες μέρες μετά, στις 15 Μάη 1967, η «Νιου Γιορκ Τάιμς» έγραφε ότι το «πράσινο» φως για τη χούντα δόθηκε από την Ουάσιγκτον στα μέσα του Φλεβάρη εκείνης της χρονιάς.

Βεβαίως, στα 38 χρόνια που μεσολάβησαν από τότε, παράλληλα με τις αποκαλύψεις που επιβεβαίωναν το ρόλο των παραγόντων που οδήγησαν στο πραξικόπημα, είχαμε και τη συστηματική προσπάθεια της άρχουσας τάξης να απενοχοποιήσει τον εαυτό της και το πολιτικό της προσωπικό. Να μετριάσει, επίσης, το ρόλο των ΑμερικανοΝΑΤΟικών ιμπεριαλιστών.

Η καλύτερη απάντηση σ' αυτήν την επιχείρηση, να θολώσουν την ιστορική μνήμη του ελληνικού λαού, είναι ο αγώνας κατά της πολιτικής των ενόχων, και των ίδιων των ενόχων, της ντόπιας πλουτοκρατίας και των συμμάχων της, όπως αυτή εκφράζεται σήμερα, με τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, την περιστολή των δημοκρατικών ελευθεριών και των ατομικών δικαιωμάτων, την επίθεση κατά των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Στους αγώνες ζει η μνήμη και όπως σημειώνει στην ανακοίνωσή του το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ: «Η μνήμη γίνεται γόνιμη, όταν συνοδεύεται από διδάγματα».