Στις 12 Ιούλη σέρνονται στα δικαστήρια του Πειραιά ο Γιώργος Τούσσας, ευρωβουλευτής του ΚΚΕ, και 3 ακόμα αγωνιστές, που πρωτοστάτησαν στην οργάνωση και την περιφρούρηση της μεγαλειώδους απεργίας των ναυτεργατών, στις 29 Μάη 2002. Της απεργίας που έγραψε ιστορία, καθώς μετατράπηκε σε μιαν από τις μαζικότερες διαδηλώσεις που έχει γνωρίσει το πρώτο λιμάνι της χώρας. Χιλιάδες και χιλιάδες εργατών και νεολαίας είχαν συμπαραταχτεί στους καταπέλτες μαζί με τους απεργούς ναυτεργάτες, δείχνοντας τη δύναμη της ταξικής ενότητας των εργαζομένων.

Αυτήν ακριβώς την ταξική ενότητα και τη δυναμική της, επιχείρησε να χτυπήσει τότε, πανικοβλημένη, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Με το σύνθημα «λιανίστε τους», οι αμέτρητες διμοιρίες των βατραχανθρώπων, των ειδικών δυνάμεων του Λιμενικού, ξεχύθηκαν με τέτοια λύσσα σε βάρος των απεργών ναυτεργατών και εργαζομένων, που ματοκύλισαν το λιμάνι. Απίστευτες οι σκηνές βαρβαρότητας. «Ράμπο» ποδοπατούσαν διαδηλωτές, ακόμα και στο φορείο του ασθενοφόρου! Ασθενοφόρα μετατράπηκαν σε κλούβες. Κατά δεκάδες, οι εργαζόμενοι μεταφέρονταν στα νοσοκομεία, με ανοιγμένα κεφάλια, σπασμένα χέρια, πόδια και πλευρά.

Τώρα η κυβέρνηση της ΝΔ, συνεχίζοντας το ίδιο «έργο», λαμβάνει τα δικά της μέτρα. Επιστρατεύοντας τη Δικαιοσύνη, έναν από τους «στυλοβάτες» του βάρβαρου εκμεταλλευτικού συστήματος, μετατρέπει τον θύτη σε θύμα και στήνει το εδώλιο του κατηγορουμένου για τους τέσσερις αγωνιστές, κατασκευάζοντας χυδαίες κατηγορίες σε βάρος τους. Την ίδια ώρα, οι εφοπλιστές που κατηγορούνται για το ναυάγιο του «ΕΞΠΡΕΣ ΣΑΜΙΝΑ», στο οποίο πνίγηκαν 80 άνθρωποι, παραπέμφθηκαν σε δίκη για ...«αμέλεια»!

Είναι σαφές ότι, με τη συγκεκριμένη δίκη, η κυβέρνηση επιχειρεί να στείλει μήνυμα, συνολικά στην εργατική τάξη «να κάτσει καλά», αλλά και στους πρωτοπόρους εργάτες «να τα μαζέψουν». Με την ένταση του αυταρχισμού, ειδικά τις διώξεις συνδικαλιστών, που κλιμακώνονται ανάλογα με την ένταση των μέτρων στήριξης των εφοπλιστών και συνολικά του κεφαλαίου, η κυβέρνηση θέλει να δέσει πισθάγκωνα τους εργάτες. Για να γίνει ανεμπόδιστα η εργατική δύναμη πιο φτηνή και πιο χειραγωγημένη. Και είναι γεγονός ότι τα μέτρα που προετοιμάζει η κυβέρνηση και στον τομέα της ναυτιλίας είναι «φωτιά». Το ξεπούλημα του λιμανιού και η μετατροπή του σε γκέτο, όπου θα κυριαρχεί η «μαύρη» εργασία, ο διωγμός των ναυτεργατών και από τα ακτοπλοϊκά πλοία, δίνουν μια μικρή «γεύση».

Αυτή η τεράστια πρόκληση δε θα μείνει αναπάντητη. Μια πρώτη απάντηση θα δώσουν οι εργαζόμενοι, με τη μαζική τους παρουσία στη συγκέντρωση, που οργανώνουν τα ταξικά σωματεία ΠΕΜΕΝ και ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ, τη μέρα της δίκης, έξω από τα δικαστήρια του Πειραιά. Ομως, αυτό που τρέμουν οι εφοπλιστές, το κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκφραστές, είναι η οργανωμένη πάλη, η συσπείρωση στις ταξικές δυνάμεις του συνδικαλιστικού κινήματος. Και αυτό που τους φοβίζει περισσότερο, είναι το κτίσιμο του αγωνιστικού Μετώπου, που θα αμφισβητεί την κυριαρχία τους. Γι' αυτό το Μέτωπο πρέπει να βάλουν πλώρη οι εργαζόμενοι, μπολιάζοντας τον καθημερινό αγώνα τους με στόχους πάλης, που θα αντιστρατεύονται την πολιτική του κεφαλαίου, θα συμβάλλουν στην κοινωνικοπολιτική δράση, που θα οδηγεί μέχρι την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.