«

Τα προάστια εξεγείρονται». Χρειάστηκαν αρκετά εικοσιτετράωρα και άλλες τόσες νύχτες με τα προάστια να καίγονται στην κυριολεξία, για να αρχίσει ο γαλλικός Τύπος να αφιερώνει τα πρωτοσέλιδά του στα «οργισμένα παιδιά». Ενας γαλλικός Τύπος που, στην πλειοψηφία του, αποπειράθηκε τις πρώτες ημέρες, ακολουθώντας την πολιτική γραμμή της κεντρικής εξουσίας, να μη δώσει έκταση στο θέμα, λες και θα εξαφανιζόταν ως διά μαγείας, ή να παρασύρει το ενδιαφέρον των αναγνωστών στις ενδοκυβερνητικές κόντρες του υπουργού Εσωτερικών Νικολά Σαρκοζί και του πρωθυπουργού Ντομινίκ ντε Βιλπέν, ενόψει των προεδρικών εκλογών του 2007.

Οι φλόγες, όμως, δεν έσβησαν. Αντίθετα, φούντωσαν και παρέσυραν στη δίνη τους το ένα μετά το άλλο τα προάστια του Παρισιού, αλλά και άλλων μεγάλων πόλεων. Και μπορεί ο χαρακτηρισμός «απόβλητα», που απέδωσε ο Σαρκοζί στους εξοργισμένους νεαρούς, να όξυνε τα πνεύματα, όπως και το σύνολο των θέσεών του περί περισσότερης αστυνομικής καταστολής, όμως σαφέστατα δεν υπήρξε και δε θα μπορούσε να είναι η αιτία που πυροδότησε το ξέσπασμα.

Ολόκληρη η Γαλλία, πλέον, συγκλονίζεται από τις σφοδρές συγκρούσεις, και... η Ευρώπη ανησυχεί. Ανησυχεί ακριβώς γιατί αντιλαμβάνεται ότι η αιτία του αναβρασμού δεν είναι οι δηλώσεις του Σαρκοζί, αλλά πολύ βαθύτερη και σύμφυτη με το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, στο οποίο η Ενωμένη Ευρώπη στηρίζεται. Οι διαβεβαιώσεις περί «λήψης μέτρων» δεν μπορούν παρά να προκαλούν ειρωνικά χαμόγελα στους κατοίκους των προαστίων και περαιτέρω αγανάκτηση στους νεαρούς που βρίσκονται στους δρόμους.

Ακριβώς αυτά τα «μέτρα» είναι που προκάλεσαν την έκρηξη. «Μέτρα και προγράμματα ενσωμάτωσης» για τους ίδιους τους Γάλλους πολίτες. Που είδαν τους γονείς τους και τους παππούδες τους να γίνονται τα «φτηνά εργατικά χέρια» της «μεγάλης βιομηχανικής» Γαλλίας και μετά να πετιούνται στα αζήτητα. Να στοιβάζονται σαν σκουπίδια στα κλειστοφοβικά υποβαθμισμένα προάστια, να στερούνται δικαιωμάτων, να βυθίζονται στην ανεργία και στη φτώχεια, να υπόκεινται στην αστυνομική τρομοκρατία και καταστολή, να είναι πολίτες αλλά και εργάτες β' κατηγορίας εδώ και πολλά χρόνια.

Γι' αυτό, και κανένας Σαρκοζί δε θα μπορούσε ποτέ να προκαλέσει τόση οργή, αν αυτή δεν ήταν, ήδη, συσσωρευμένη απέναντι στο οτιδήποτε «θυμίζει» το σύστημα που τους αποκλείει, τους περιφρονεί. Μια οργή που πλέον εκφράζεται τυφλά με πράξεις που είναι, ήδη, ξεκάθαρο ότι θα χρησιμοποιηθούν ως άλλοθι για ακόμη σκληρότερη καταστολή και αποκλεισμό εναντίον τους.

Τα προάστια δε θα ηρεμήσουν, ούτε θα ενσωματωθούν. Δεν μπορεί ποτέ να γίνει αυτό όσο το καπιταλιστικό σύστημα υπάρχει. Αυτό τα γέννησε, αυτό τα έθρεψε και τα αναπαρήγαγε. Και θα συνεχίσει να τα αναπαράγει όσο δεν ανατρέπεται. Η τωρινή εξέγερση, που ορισμένοι αναλυτές χαρακτήρισαν «Ιντιφάντα» των περιφρονημένων, αργά ή γρήγορα, θα σβήσει μέσα στα αποκαΐδια και τη σκληρή καταστολή. Η οργή, όμως, θα σιγοβράζει. Μέχρι την επόμενη φορά...