Τριάντα τέσσερις νεκρούς μέτρησε - από τις αρχές της χρονιάς - η εργατική τάξη της χώρας μας, το περασμένο Σάββατο, Παγκόσμια Μέρα Υγιεινής και Ασφάλειας στην Εργασία. Την πενταετία 2000-2005 μόνο τα επίσημα στοιχεία κατέγραψαν στην Ελλάδα 850 εργάτες, που δεν επέστρεψαν ποτέ στο σπίτι μετά το μεροκάματο. Στην ΕΕ κάθε τριάμισι λεπτά πεθαίνει ένας άνθρωπος από αιτίες που σχετίζονται με την εργασία. Ενώ, κάθε χρόνο, πάνω από 2 εκατομμύρια εργάτες σκοτώνονται από εργατικά «ατυχήματα» και επαγγελματικές ασθένειες, παγκοσμίως.

Θα μπορούσαν τα παραπάνω στοιχεία να συνθέτουν απλώς μια μακάβρια λίστα ή μια μοιρολατρική περιγραφή του προβλήματος, αν η πραγματικότητα που ζει η εργατική τάξη, καθημερινά, δε συνοδεύεται από την καταγραφή της αιτίας, αλλά και της λύσης. Γιατί, όπως τονίστηκε σε εκδήλωση που διοργάνωσε την περασμένη βδομάδα η Γραμματεία Υγιεινής και Ασφάλειας του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου, η κατάσταση της υγείας των εργαζομένων δεν αποτελεί ατομικό πρόβλημα, αλλά σχετίζεται πρωτίστως με τον τρόπο παραγωγής και κοινωνικής οργάνωσης.

Η εντατικοποίηση, η καταπάτηση του 8ωρου, η «ελαστικοποίηση» της εργασίας, η δουλιά χωρίς διαλείμματα, για όσο και όπως επιβάλλει η κερδοφορία κάθε εταιρείας, όχι μόνο δεν εγγυώνται την ασφάλεια, τη σωματική ακεραιότητα, την ψυχική υγεία των εργαζομένων, αλλά στήνουν «παγίδες θανάτου» στα εργοστάσια, στις επιχειρήσεις, στις οικοδομές, τα γραφεία. Η κατεδάφιση όσων εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων απέμειναν, οι αντεργατικές αλλαγές, που προωθεί η Ευρωπαϊκή Ενωση προσαρμόζοντας τις εργασιακές σχέσεις στις απαιτήσεις του μεγάλου κεφαλαίου, πολλαπλασιάζουν τους κινδύνους, που επηρεάζουν όλο το 24ωρο της καθημερινότητας των εργαζομένων, όλες τις πτυχές της ζωής τους. Προκαλώντας αναπηρίες, δυσκολίες στην τεκνοποίηση, χειροτερεύοντας τις συνθήκες ζωής, ακόμα και μειώνοντας το προσδόκιμο ζωής σε κάποιους κλάδους.

Οι επαγγελματικές ασθένειες παραμένουν μια από τις σοβαρότερες και ταυτόχρονα «αόρατες» - άρα πιο επικίνδυνες - απειλές. Η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας αναφέρει ότι κάθε χρόνο υπάρχουν 160 εκατομμύρια θύματα από επαγγελματικές ασθένειες. Παρά την έκθεση εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων σε βλαβερές ουσίες, παρά την ανάπτυξη νέων τομέων εργασίας, στην Ελλάδα - και όχι μόνον - οι έρευνες για τις επιπτώσεις που υπάρχουν στην υγεία των εργατών και των εργατριών είναι σχεδόν ανύπαρκτες. Οι γιατροί εργασίας είναι μερικές δεκάδες για όλη τη χώρα, τα Σώματα Επιθεώρησης Εργασίας (ΣΕΠΕ) μένουν υποστελεχωμένα. Την πολιτική που σχεδιασμένα συντηρεί αυτήν την απαράδεκτη κατάσταση ομολόγησε, σε πρόσφατη συνέντευξη Τύπου, ο υφυπουργός Απασχόλησης, όταν εμφανίστηκε ανήσυχος για το ...«οικονομικό κόστος» των εργατικών «ατυχημάτων»!

Είναι καθήκον κάθε εργάτη, κάθε εργάτριας, απέναντι στον εαυτό τους, αλλά και την τάξη τους συνολικά, να πυκνώσουν τις γραμμές όσων στρατεύονται ενάντια στην πολιτική που βάζει την υγεία τους σε τελευταία μοίρα. Να δυναμώσουν τα ταξικά συνδικάτα και το ΠΑΜΕ. Οχι μόνο για μέτρα που θα ανακουφίσουν την εργατική τάξη. Αλλά για να ανατραπούν στο σύνολό τους και οριστικά όλοι όσοι υπολογίζουν τον εργάτη και τη ζωή του ως «κόστος» που μειώνει τα κέρδη των πολυεθνικών και την υγεία και τη ζωή του ως αναλώσιμο της παραγωγής χωρίς αξία.