Στα εξήντα χρόνια από το μεγάλο Εθνικοαπελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ) που γιγαντώθηκε με την ηρωική πρωτοπορία των κομμουνιστών, τα λίγα αυτά λόγια τιμής για τις σημερινές γιαγιάδες και τους παππούδες των ηρωικών εκείνων χρόνων, που σε ένα άλλο αντιιμπεριαλιστικό, αντιπολεμικό και αντιφασιστικό Μέτωπο, σήμερα, συνεχίζουν τους αγώνες, μαζί με τα παιδιά και τα εγγόνια τους.

Μέση ηλικία, κάτι λιγότερο, κάτι περισσότερο από τα τρία τέταρτα του αιώνα και τα χρόνια τους αυτά, συνοδεύτηκαν από συγκλονιστικά γεγονότα που σημάδεψαν την Ιστορία, της οποίας αποτελούν οργανικό στοιχείο, ως μπροστάρηδες - οδηγητές, αλλά και πραγματιστές και ονειροπόλοι μαζί, που προσπαθούν να δώσουν υπόσταση στη διαλεκτική των εξελίξεων και ν' αλλάξουν τον κόσμο.

Δράκου γέννα όπως έγραφε η Περλ Μπακ, τρυφεροί, μαζί και σκληροτράχηλοι, ανήσυχοι και όχι εφησυχασμένοι, συνεχίζουν, χωρίς μεταφυσικά οράματα να αντιστέκονται, αντί να υποτάσσονται, να συνεισφέρουν δημιουργικά, αντί να συμπαρασύρονται από το πνεύμα της ηττοπάθειας, της μιζέριας, της συναλλαγής και του αναχωρητισμού που προβάλλονται ως εμβλήματα της παγκοσμιοποιημένης βίας του κεφαλαίου και της συνακόλουθης «Νέας Τάξης» - αταξίας των βομβαρδισμών και του πολέμου.

Θα μπορούσαν αυτοί οι «παππούληδες» και οι «γιαγιούλες» των ηρωικών εκείνων χρόνων να περιπέσουν στην αγρανάπαυση της ηλικίας. Αρνούνται όμως πεισματικά, να περιπέσουν σε χειμερία νάρκη, μπροστά σ' ένα φλιτζάνι τσάι του βουνού και το «νυχτικό σκούφο» της αποχώρησης.

Συχνά μαθητεύουν... δασκαλεύοντας και συμπορευόμενοι με τους νεότερους, στους οποίους μεταβιβάζουν ηρωισμούς και εξάρσεις, αλλά και ευαισθησίες και πόνους, λάθη και υστερήσεις, γεφυρώνοντας το χτες με το σήμερα, που απαιτεί γνώση της ιστορικής συνέχειας και επίγνωση της ευθύνης του αγωνιστή, μπροστά στα εκρηκτικά προβλήματα που σωρεύει η παγκοσμιοποιημένη βία, με τα χειρουργικά χτυπήματα του αμερικανο-ευρω-ΝΑΤΟικού δεκαετούς πολέμου.