«Οι ήρωές μου δεν περιορίζονται να κλαίνε τη μοίρα τους, αντιδρούνε. Οδηγός τους είναι η ανθρωπιά, η ανάγκη κοινωνικής δικαιοσύνης». Με αυτές τις φράσεις χαρακτήρισε η Διδώ Σωτηρίου τα πρόσωπα που έπλασε, αντλώντας από τη ζωή και τον αγώνα απλών ανθρώπων, αλλά συμπυκνώνοντας το ατομικό βίωμα σε συγκλονιστικό συλλογικό βίωμα και ιερή μνήμη λαού από πάθη, πόθους, ηρωικές θυσίες του για τη λευτεριά και την προκοπή του τόπου μας. Αναφερόμαστε στο βιβλίο-συλλογή 15 διηγημάτων της «Τυχαίο συναπάντημα (και άλλες ιστορίες)» («Κέδρος»), με πρόλογο του ανιψιού της Νίκου Μπελογιάννη, και πολύ εμπεριστατωμένο επίλογο και σημειώσεις της επιμελήτριας της έκδοσης Ερης Σταυροπούλου. Η Δ. Σωτηρίου πρωτάρχισε να γράφει διηγήματα πριν τον πόλεμο και συνέχισε στα χρόνια της κατοχής, της Αντίστασης, του εμφυλίου και των μετεμφυλιακών διωγμών, αλλά και στην περίοδο της χούντας. Πολλά από τα διηγήματά της στα χρόνια της κατοχής, της Αντίστασης και του εμφυλίου τα έκρυβε στο σπίτι της. Αρκετά σώθηκαν, αρκετά άλλα, όμως, κάηκαν ή πολτοποιήθηκαν όταν τα ανακάλυψε η Ασφάλεια, υποχρεώνοντας, μάλιστα, τη δημιουργό τους να φύγει από το σπίτι της. Τα ελάχιστα δημοσιευμένα και τα άγνωστα σωζόμενα (είναι τα περισσότερα) διηγήματά της δημοσιεύονται, για πρώτη φορά, σ' αυτό το βιβλίο.